Mówi się, że Jarosław Kaczyński i jego partia lubią zarządzać strachem. Że kontrolują polityczną sytuację za pomocą kolejnych konfliktów. Coraz bardziej jednak widać lawinowo rosnące koszty tej metody – jest to wszechogarniający chaos w państwie. W niemal wszystkich dziedzinach.
Czy śmierć Fidela coś zmieni? Kubańczycy twierdzą, że nic. Nie mają ochoty na rebelię.
Nieźle, nieźle nam się działo w polityce w minionym tygodniu. Gdyby chcieć omówić wszystko, skakałbym z kwiatka na kwiatek. Ja wolę skupić się na jednym temacie, czyli na Trybunale Konstytucyjnym.
Zwycięstwo „zielonego” Alexandra van der Bellena nad „narodowcem” Norbertem Hoferem w austriackich wyborach prezydenckich to dobra wiadomość dla Europy.
Wbrew kasandrycznym przepowiedniom Italii nie grozi całkowity polityczny chaos, a Unii i strefie euro nie zagraża rozpad.
Nowe unijne przepisy pukają do więziennych cel. Skazani raczej się z nich nie ucieszą.
Czy szlachetny opozycjonista może być łapówkarzem? Oczywiście może, bo z ludźmi bywa różnie. A konkretnie, czy Józef Pinior jest łapówkarzem? To mało prawdopodobne, orzekł sąd i wypuścił go na wolność.
Witold Olech pracował dla Zbigniewa Ziobry i Andrzeja Dudy, a dziś jest głównym doradcą premier Beaty Szydło. Choć jego nazwisko prawie nikomu nic nie mówi, to znaczy coraz więcej.
Polacy na emigracji zmieniają poglądy polityczne i stosunek do wielu spraw. Ale nie przywożą tego do domu.
Z prof. Jerzym Stelmachem, prawnikiem i filozofem, o strachu wśród elit i o tym, kto z pewnością do elity nie należy.
Instytut im. Lecha Kaczyńskiego dysponuje wielomilionowym majątkiem. Mieści się w willi obok domu Jarosława. Czym się zajmuje, skoro najwyraźniej nie upamiętnianiem byłego prezydenta?
Obrońcy zwierząt i ekolodzy są bezradni wobec silnego myśliwskiego lobby w Sejmie. Znaleźli inny sposób, by utrudnić myśliwym życie – blokowanie polowań.
Ja byłam piękna, suknia koronkowa biała, tylko pod tą suknią moje włosy takie czarne.
Potęgę morza widać po sezonie, kiedy plaże pustoszeją. Dopiero wtedy Bałtyk punktuje błędy człowieka.
Firmy takie jak Uber lubią powtarzać, że co dobre dla nich, jest też dobre dla gospodarki.
Rewolucja konsumencka to lawina, której nie da się zatrzymać.
Drżyjcie banki, firmy ubezpieczeniowe, biura turystyczne, producenci samochodów. Polacy ruszają do sądów, żeby zbiorowo walczyć o swoje prawa. Czy coś wywalczą?
Mattis, Flyn, Petraeus – to może być jedna z najbardziej zmilitaryzowanych administracji w historii USA. Co daje nadzieję, że otaczający Trumpa generałowie nauczą go czegoś o współczesnym świecie.
Rozmowa z Nilüfer Göle, turecką socjolożką, o tym, kim są europejscy muzułmanie i dlaczego nie można o nich mówić ze zbyt wielką powagą.
Globalizacja zawiodła oczekiwania nawet największych zwolenników. Mimo to warto jej bronić przed populistami.
Zmiana stosunku galicyjskich Polaków do zmarłego przed 100 laty Franciszka Józefa I najlepiej pokazuje, jak niejednoznaczną postacią był ten monarcha.
Wprowadzenie stanu wojennego w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. było zwieńczeniem kilkunastomiesięcznych przygotowań. Metody siłowego rozwiązywania kryzysów społecznych opracowano jednak dużo wcześniej.
15 października 1944 r. rządzący Węgrami admirał Horthy odstąpił od sojuszu z Hitlerem. Radość na Węgrzech trwała krótko. Władzę wkrótce przejęli faszyści, którzy z zapałem przystąpili do eksterminacji Żydów.
Miło nam poinformować, że rozstrzygnęliśmy drugą edycję konkursu im. Mieczysława F. Rakowskiego na najlepszą pracę magisterską o PRL.
Krowie mleko bez krów? Kurze jajka bez kur? Żelatyna z mastodontów? Wszystko to już możliwe dzięki zmodyfikowanym genetycznie drożdżom i bakteriom.
Szpiczak, choroba niegdyś śmiertelna, daje się dziś leczyć, choć nie brak kontrowersji przy wyborze metod.
Warto spektakl w Narodowym obejrzeć. Dla Stenki i wygłaszanych przez nią zdroworozsądkowych myśli na temat natury ludzkiej, które wciąż brzmią świeżo i aktualnie.
Geometryczna, a jednocześnie pełna emocji, tylko pozornie oszczędna, choreografia zaskakuje nowoczesnymi rozwiązaniami.
Po wyjściu z kina możemy pomyśleć: przecież nam mogło się przytrafić coś podobnego. A może już się przytrafiło?
Bohater „Podwójnego salta” to postać wewnętrznie skomplikowana i tragiczna. Urodzony społecznik, który wybrał najbardziej egoistyczny zawód na świecie.
Historia rodzinna Moniki Sznajderman to splot losów polsko-żydowskich – z jednej strony rodzina żydowska, z drugiej polskie ziemiaństwo.
Scenarzyści znów narzucają zawrotne tempo, nie zawracając sobie głowy ani stopniowaniem napięcia, ani rezygnacją z ostrych konturów na rzecz skali szarości.
To chyba najkrótsza gra fabularna ostatnich lat. Pozostawia gigantyczny niedosyt.
Tegoroczna edycja to 28 spektakli w trzech sekcjach, ocenianych przez międzynarodowe jury.
24. edycja Paszportów POLITYKI przypada na czas nowych porządków. Rząd rządzi, ale bywa, że i dotkliwie dzieli. Twórcy wydają się schowani w cieniu medialnego zgiełku, często jednak – choćby mimochodem – zaglądają w różne zakątki Polski i polskości.
„Kowalski to materiał na polskiego Kena Loacha, filmowiec obdarzony temperamentem dokumentalisty wyczulonego na losy wykluczonych” – uzasadnia nominację profesor Tadeusz Lubelski.
Wyróżniona w Locarno i obsypana laurami w Gdyni fabuła „Ostatnia rodzina” to najdojrzalszy, ale i najbardziej ryzykowny polski debiut ostatnich lat.
Zdaniem nominującej Anity Piotrowskiej „Zjednoczonymi stanami miłości”, swoim trzecim filmem fabularnym, Wasilewski udowodnił, że jest twórcą oryginalnym, ciągle poszukującym, a do tego świetnym reżyserem kobiet.
„W ostatnim czasie jej teatr staje się coraz bardziej intymny, jednocześnie jednak zaczyna mówić o sprawach absolutnie największych” – pisał w nominacji Przemysław Skrzydelski.
„Za choreografię, która jest nie tyle równorzędnym elementem, co konstrukcyjnym szkieletem projektu teatralnego oraz interesujące poszukiwania solowe” – pisał w uzasadnieniu nominacji Witold Mrozek.
„Teatr Smolar jest kameralny i empatyczny, z polotem i humorem podejmuje tematy zepchnięte na margines” – podsumowywał Paweł Soszyński nominację dla reżyserki.
Narracja Fiedorczuk jest pozbawiona sentymentalizmu (z jakim często pisze się o macierzyństwie), za to nie brak jej autoironicznego humoru.
Ornitologicznej pasji poświęcił wydane w 2016 r. „Dwanaście srok za ogon” (Wydawnictwo Czarne), za które otrzymał niniejszą nominację.
Zdaniem Piotra Kofty u Papużanki „straceńcze, mądre poczucie humoru towarzyszy w momentach, w których polska literatura popada w żałobną, paternalistyczną powagę albo bezradną groteskę”.
Prace Alicji Bielawskiej znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Fundacji Sztuki Polskiej ING.
Szerokim echem odbiła się jego realizacja osobliwego, grającego ze stereotypami na temat polskiej wsi „Pomnika Chłopa”.
Jest artystą wciąż szukającym nowych wrażeń, wolności w życiu, niezależności w kontekstach egzystencjalnych”.
W 2016 r. na Konkursie Moniuszkowskim w Warszawie otrzymał Nagrodę im. Marty Eggerth i Jana Kiepury dla najbardziej obiecującego polskiego głosu.
Jacek Marczyński widzi w niej jedną z ciekawszych postaci nowego pokolenia europejskich dyrygentów.
We wrześniu wygrał 18. Konkurs Eurowizji dla Młodych Muzyków.
Nominację do Paszportów duet artystów otrzymuje za dwa dokonania 2016 r.: EP-kę „Wosk” i album „Marmur”.
Nawet szamańska otoczka nie oddaje w pełni jego niezwykłego stylu, opartego na intuicji i świetnej technice.
W świat zaprowadziła go fascynacja muzyką Wschodu.
Bezpośrednim powodem nominacji jest wydana w 2016 r. poszerzona wersja gry: „This War of Mine: The Little Ones”.
Do świata gier wszedł przebojem, pokazując, że jedna innowacja może w tej stosunkowo młodej dziedzinie wywołać burzę.
Paweł Olszewski, nominując Michała Staniszewskiego do nagrody, podkreślał, że jako jeden z nielicznych twórców gier wideo na świecie potrafi łączyć odważne autorskie pomysły z działaniami na rynku komercyjnym.
Kronika popkulturalna Kuby Wojewódzkiego.
Adam Małysz przerywa rajdy i ma pomóc przywrócić blask polskim skokom narciarskim. Tym razem w roli dyrektora sportowego. W koncepcji Małysza – człowieka do usług.
Dzieci, których problemami, nagraniami i zdjęciami rodzice dzielili się w sieci, właśnie dorosły. I teraz rodzice mają problem.
Co to właściwie takiego – kuchnia polska? Kiedy się uformowała i czym się odznacza?
Były czasy, kiedy słowo „narodowy” nie było co prawda zakazane, ale nie było też obowiązkowe.
Każdy, kto się uczył filozofii, słyszał, że człowiek to jakieś Dasein, które żyje po to, by kontemplować tajemnicę bycia bytu.
To niebywałe. Trójka wybitnych polskich patriotów nagle zapadła na pleśniawki osierdzia.
Pomysł naszego wspólnego pisania narodził się z miłości – do boksu i bicia.
W „Gazecie Polskiej” czytam, że zmasowany przemysł pogardy wymierzony w zwolenników zamachu smoleńskiego został zastąpiony przez zmasowany przemysł milczenia.
Każdy niemal dzień dostarcza dowodów na to, jak trudnego zadania podjęli się wszyscy ci, którzy trafili na rozmaite eksponowane stanowiska z rekomendacji lub za pozwoleniem PiS.
Absynt, kiedyś trunek paryskiej bohemy, przez lata prohibicji pity ukradkiem, z przytupem wraca na salony.
