Im bardziej ochrona zdrowia popada w ruinę, im trudniej dostać się do specjalisty – tym szybciej rośnie popularność uzdrowicieli. To szarostrefowa medycyna jako pierwsza przyswoiła reguły wolnego rynku. Mamy już w Polsce 70 tys. bioenergoterapeutów, medyków leczących uryną, magnetyzerów tłumiących złe pola. Rozszerza się oferta tybetańskich mnichów, mongolskich magów i ukraińskich wróżek. Wszystkim im gwałtownie przybywa pacjentów. Nie można zatem dłużej chować głowy w piasek – jak czyni to resort zdrowia – i udawać, że medycyna alternatywna to nieznaczący margines, wstydliwe znachorskie podziemie. Czas, aby oficjalna medycyna skończyła z pełnym pogardy poczuciem wyższości. Pora rozpocząć wolną od uprzedzeń debatę nad przydatnością niekonwencjonalnych metod leczenia. Trzeba oswoić te przydatne, by tym skuteczniej wyrugować te podejrzane, oszukańcze. Tylko w ten sposób można się uchronić przed szarlatanerią żerującą na ludzkiej naiwności.
Jerzy Smolicz. Socjolog, profesor Uniwersytetu w Adelaide, doradca rządu australijskiego
W ramach rozbijania gangu pruszkowskiego policja dopisała sobie nowy sukces, ale i nową klęskę. Sukcesem są kolejne aresztowania osób związanych z gangster-ską podgrupą zajmującą się kradzieżami luksusowych aut. Klęską zaś fakt, że aresztowanymi okazali się stołeczni policjanci.
30 kwietnia minął termin składania PIT. Ci, którzy skorzystali z ulg, będą teraz czekać nie tylko na zwrot nadpłaconego podatku, ale także na wezwanie z urzędu skarbowego do stawienia się na kontrolę. Minister finansów zdecydował, że prześwietlić trzeba każdego, kto wyliczył, że należy mu się od fiskusa więcej niż 500 zł. Niestety, nie jest to zamach na polskiego Al Capone.
Bez względu na to, czy dymisja ukraińskiego premiera Wiktora Juszczenki odbyła się za zgodą prezydenta kraju Leonida Kuczmy, czy wbrew jego intencjom, oznacza umocnienie pozycji komunistów i partii oligarchicznych. Chcą oni przejąć kontrolę nad państwem, są przeciwni reformom i zbliżeniu z Zachodem.
Układ znów jest korzystny: wystarczyło wziąć trzy dni urlopu, by zyskać dziewięciodniowe wakacje. W zeszłym roku kto żyw wyjeżdżał byle dalej od miasta. Ci, którzy się zdecydowali zbyt późno, mieli kłopoty ze znalezieniem jakiegokolwiek wolnego miejsca. Niezależnie od tego, czy za sto, czy dziesięć złotych na dobę. W tym roku jest inaczej. Tuż przed gigantyczną majówką lało, więc w drogę wybrali się głównie najzamożniejsi – tam gdzie ciepło i egzotycznie. Co nie znaczy, że kraj nie zamarł.
Kilka tygodni temu osiemnaście tirów przywiozło z Austrii do Polski rozłożoną na części spalarnię odpadów niebezpiecznych. Zapłacił za nią unijny fundusz PHARE. Według planu Ministerstwa Środowiska urządzenie miało zostać szybko zmontowane i rozpocząć pracę w którymś z czterech miast: w Częstochowie, Knurowie, Jaworznie albo Choszcznie. Plan nie wypalił. Spalarnia leży bezużytecznie w halach śląskiej huty. Albo znajdzie się dla niej miejsce, albo przepadną unijne 2 mln euro, a zostaną śmiecie.
Polskie Stronnictwo Ludowe na Lubelszczyźnie to prawdziwa potęga, przeważnie o oblężniczym charakterze. Tylko w większych miastach bowiem, i to nie wszystkich, trzymają się jeszcze załogi SLD z pewnym udziałem AWS, ale na rozległych połaciach wokół grodów panuje niemal niepodzielnie PSL. Region trzymany jest żelazną ręką przez Zdzisława Podkańskiego, byłego ministra kultury, który przez całą minioną dekadę budował ludowe wpływy na wschodzie kraju. Niewiele jest w Polsce obszarów z tak wyraźną polityczną monokulturą. Widać tam typowe metody działania PSL, a nawet więcej, ponieważ Podkański i jego drużyna pozostają od dawna w ostrej opozycji wobec Kalinowskiego. Czekają na jego potknięcia, wzmacniają imperium i robią własną kampanię wyborczą.
W 1981 r. świeżo upieczony absolwent Instytutu Sztuki Teatralnej Władimir Gusinski reżyserował swój pierwszy dyplomowy spektakl „Tartuffe”. Teraz jego własna życiowa kariera staje się dramatycznym wariantem komedii Moliera. Łącznie ze sceną końcową: „Za co mnie do więzienia? – Niewdzięcznością rozgniewał monarchę zatwardziały błazen”.
Stare chińskie porzekadło głosi, że wstając rano nie wiemy, co się wydarzy wieczorem. 32-letni pilot chińskich sił powietrznych podpułkownik Wang Wei podczas odprawy przed rutynowym lotem patrolowym wzdłuż południowego wybrzeża ChRL 1 kwietnia 2001 r. nie przypuszczał, że będzie to jego ostatni lot, a tym bardziej nie mógł nawet zakładać, że z dnia na dzień zostanie pośmiertnie ogłoszony bohaterem.
Kiedy we Francji mówi się o Europie, najczęściej myśli się o „naszej” Europie, którą należy rozszerzyć na inne „egzotyczne” krainy – Polskę, Czechy, Węgry. Ta mocno zawężona wizja często irytuje mieszkańców tej drugiej Europy.
Siostry nie przyznają się do winy. Cywilny sąd w Belgii, gdzie od lat przebywają, może mieć inne zdanie i skazać rwandyjskie benedyktynki nawet na dożywocie. Byłby to ciężki cios dla Kościoła, leczącego do dziś głębokie rany po masakrze sprzed siedmiu lat. W niewielkiej Rwandzie zwanej Krainą Tysiąca Wzgórz zginęło wtedy co najmniej pół miliona ludzi.
Każdy most ma dwa końce. A most w Kamieńcu Podolskim tym się dodatkowo wyróżnia spośród innych budowli, że jeden jego koniec leży w Polsce, a drugi w Ukrainie.
[dla każdego]
[dla koneserów]
[dla najbardziej wytrwałych]
W naszej ankiecie „Najwięksi aktorzy XX wieku” zajęła szóste miejsce, drugie wśród kobiet, tuż za Ireną Kwiatkowską. Weszła na ekran przebojem jako Agnieszka z „Człowieka z marmuru” Andrzeja Wajdy ćwierć wieku temu. Doskonale radzi sobie w nowych czasach: mimo że nie pokazuje się w modnych filmach akcji, nie występuje w serialach, pozostaje gwiazdą, utrwalając tę wyjątkową pozycję poprzez teatr, od wielu już lat objazdowy. Jest to w zasadzie teatr jednego aktora.
[tylko dla znawców]
[nie zaszkodzi przeczytać]
Prawie 50 lat temu urodził się rock and roll – niegrzeczna muzyka dla niegrzecznej młodzieży. W Polsce modny młodzieniec nosił wtedy buty na grubej podeszwie, czyli na słoninie, czerwone skarpetki i przykrótkie spodnie do marynarki z szerokimi wyłogami. Na głowie miał plerezę, fryzurę podobną do tej, którą niebawem rozsławił na cały świat Elvis Presley. Dziś duch Elvisa unosi się w klubowych salach, gdzie młode zespoły z Warszawy, Pułtuska i Szczecina grają rockabilly, a przed sceną roi się młodociany tłum w koszulkach z podobiznami Elvisa, Ricky Nelsona i Jamesa Deana.
Witalij Komar i Aleksandr Melamid, dwaj rosyjscy artyści od lat zamieszkali w Stanach Zjednoczonych, pełnią we współczesnej sztuce tę samą rolę co klowni w cyrku: przedrzeźniają, ośmieszają, wykpiwają. Używają pędzla nie ku chwale malarstwa, ale by je demistyfikować, ujawnić, jak względne są wszelkie hierarchie, porządki, kryteria oceny. Balansują przy tym – trzeba przyznać, iż niezwykle sprawnie – na granicy sztuki i zgrywy, poważnego przesłania i zwykłego wygłupu. I tak od ponad trzydziestu już lat.
Rozmowa z prof. Jackiem Łukasiewiczem, krytykiem literackim
Trwa sezon walnych zgromadzeń w spółkach akcyjnych. Właścicieli akcji zapraszają na obrady wielkie spółki giełdowe i małe pracownicze. Dla jednych akcjonariuszy jest to nieistotny rytuał, dla innych szansa zadania kilku podchwytliwych pytań, dla jeszcze innych okazja do podjęcia walki o władzę i wpływania na losy spółki. Duża część uprawnionych udziałem w obradach nie jest w ogóle zainteresowana. Są jednak i tacy, dla których walne zgromadzenia są pasją życiową i źródłem utrzymania.
Weszła w życie ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych, zapowiadana jako małe uwłaszczenie. Od 24 kwietnia mieszkanie lokatorskie można wykupić za 3 proc. rynkowej ceny (łącznie z towarzyszącymi opłatami za 5–6 proc.), a spółdzielcze prawo własnościowe łatwiej jest przekształcić w pełną własność. Żeby z tych możliwości skorzystać, trzeba będzie jednak poczekać rok, dwa, a czasem dłużej.
Niecały rok od zakończenia II wojny światowej na ulicach wielu polskich miast doszło do pierwszej na taką skalę konfrontacji nowej władzy ze społeczeństwem. Pretekstem były obchody rocznicy Konstytucji 3 maja. Pokojowe manifestacje przerodziły się w rozruchy, przeciwko tłumom wysłano wojsko, milicję i funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Padły strzały, polała się krew.
Jeśli rację mają naukowcy, współczesnego homo sapiens wędrującego po Internecie w poszukiwaniu potrzebnych mu informacji w warstwie instynktów wciąż niewiele odróżnia od dzikiego zwierzęcia.
W krótkim czasie ukazały się dwa odmienne rankingi wyższych uczelni: przygotowany przez pisma „Perspektywy” i „Rzeczpospolita” (z 10 kwietnia 2001 r.) oraz przez „Politykę” (specjalny dodatek do nr. 17 z 28 kwietnia 2001 r.). Oba wywołały wielkie poruszenie nie tylko w środowiskach akademickich. Żaden ranking nie jest w pełni obiektywny, szczególnie wtedy, gdy dotyczy materii tak złożonej jak całościowa ocena uczelni. Jednak z zadania można wywiązać się lepiej bądź gorzej. Lista rankingowa opracowana przez „Perspektywy” i „Rzeczpospolitą” w przypadku trzech z czterech najważniejszych elementów oceny jest obciążona poważnymi błędami metodologicznymi. Warto się o te sprawy pospierać.
Większość Polaków z trwogą patrzy na żywioł bezrobocia, ale są też tacy, którzy czują się na obecnym rynku pracy niczym ryby w wodzie. Dzieci Nowej Ekonomii. Z angielska – dżampers, czyli skoczkowie. Ich główna zasada: pracę ma się po to, by znaleźć jeszcze lepszą pracę.
Mariusz Łukasiewicz twierdzi, że w jego pracy wszystko zaczyna się od wizji. Miewa je w rozmaitych okolicznościach, na przykład gdy jedzie samochodem lub chodzi po gabinecie. Ale nie przychodzą codziennie. – No, może raz na tydzień, to już jest nieźle. Niedawno okazało się, że wizje Mariusza Łukasiewicza warte są 350 mln dolarów. Dwa miesiące temu 75 proc. akcji stworzonego i kierowanego przez niego Lukas Banku postanowił wykupić potężny francuski bank Credit Agricole.
Dieter Przewdzing ze Zdzieszowic na Opolszczyźnie trafił do ratusza na początku 1975 r. i od tego czasu, bez jednego dnia przerwy, rządzi miastem. Z woli PZPR był naczelnikiem, z woli samorządnych radnych został w 1990 r. burmistrzem. Przetrwał Gierka, Kanię, Jaruzelskiego, Wałęsę i pewnie będzie burmistrzem, jak już Kwaśniewski przestanie być prezydentem.
Zapraszamy: W każdą ostatnią środę miesiąca w Krakowie
„Pamiętam”, TVP 1Ten dokument, który powstał na podstawie materiałów Shoah Foundation Stevena Spielberga, został zrealizowany przez Marcela Łozińskiego pod patronatem Andrzeja Wajdy; jest jednym z najbardziej poruszających filmów na temat Holokaustu, jakie zdarzyło się oglądać polskim telewidzom. W „Pamiętam” nie ma żadnych wielkich dramatycznych scen, ale podczas jego wyświetlania nie można opanować uczucia zaciśniętego gardła, a nierzadko i łez.
W „Boskiej komedii” Dantego, będącej m.in. przewodnikiem po piekle, nad wejściem do koszmarnych zaświatów autor umieścił takie słowa: „Który tu wchodzisz, rozstań się z nadzieją”. I rzeczywiście, opis mąk grzeszników przekracza wszelką wyobraźnię. Ale gdzie to wejście się znajduje? Odpowiadając na to pytanie, podsuwamy pomysły na frapujące podróże wakacyjne.