Zemsta kotleta czyli manifest wegetariański

Jak zginęli Niemcy w Aleksandrowie?

Maciej Schulz. Prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku

Twarde lądowanie

Numery w totku

Nie dał rady

Honor magistra

Nagrody Historyczne

Tydzień w kraju

Cytaty

Tydzień na świecie

Czysta sympatia

Sąd Lustracyjny orzekł, że były wicepremier Janusz Tomaszewski złożył zgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne. Rzecznik interesu publicznego Bogusław Nizieński zapowiada apelację. Tak więc sprawa się jeszcze formalnie nie zakończyła, ale już wywołała zawirowania w Akcji Wyborczej Solidarność, zaś samej idei lustracji zadała kolejny cios.

Polak Małyszem

Na to czekali wszyscy kibice w Polsce, a także ci, którzy sportem interesują się tylko przygodnie. W piątek na średniej skoczni w Lahti Adam Małysz pogrążył rywali i zrewanżował się Martinowi Schmittowi za porażkę w poprzednim konkursie. Ale zwycięstwo skoczka z Wisły można oceniać nie tylko w sportowych kategoriach i być może nie ten wymiar sukcesu jest tu najważniejszy.

Stół na pół

Właśnie padł kolejny rekord bezrobocia: 15,6 proc. siły roboczej, czyli ponad 2,8 mln osób. Bezrobocie odmieniane jest przez wszystkie czasy, rodzaje i przypadki. Tak będzie aż do wyborów, w których głosy trzech milionów bezrobotnych i ich rodzin mogą przeważyć szalę zwycięstwa. Toteż dyskusja obliczona na efekt polityczny tonie w chaosie pojęciowym. Przecież dobre przedsiębiorstwo to takie, które zatrudnia jak najmniej ludzi, nie jak najwięcej. Rzecz więc nie w tym – jak mówią politycy – żeby tworzyć miejsca pracy, tylko żeby znaleźć rynki, na których się sprzeda produkty tej pracy.

Archanioł Gabriel

Poseł niezależny Gabriel Janowski po raz kolejny zwrócił na siebie uwagę. Tym razem wielodniową okupacją gabinetu ministra skarbu. Ostatnio było o nim głośno w styczniu zeszłego roku, kiedy podczas spotkania z działaczami wiejskimi zachowywał się bardzo niekonwencjonalnie (a konkretnie zdradzał objawy nierównowagi psychicznej). Sam Janowski widział w tym incydencie dywersyjny spisek, ale sprawa niestety nie została wyjaśniona. Podobnie i teraz koledzy posłowie dyskretnie odwrócili wzrok. Tymczasem na Janowskim spoczywa olbrzymia państwowa odpowiedzialność. Wciąż jest przewodniczącym sejmowej komisji rolnictwa i rozwoju wsi, newralgicznej w dostosowywaniu Polski do Unii Europejskiej. Co pytanie o stan posła Janowskiego czyni szczególnie dramatycznym.

Łaska pańska

Sprawa ułaskawienia przez Lecha Wałęsę przestępców „Słowika” oraz „Alego” – poza sensacyjnymi podejrzeniami o korupcję w Kancelarii głowy państwa – wywołała dyskusję o rozmiarach prezydenckiego miłosierdzia. Czy rzeczywiście jest to „ułaskawieniowa maszynka” niwecząca trud wymiaru sprawiedliwości? Dlaczego szczegóły utrzymywane są w tajemnicy przed opinią publiczną? Niewielkie to pocieszenie, że podobne pytanie zadają sobie dzisiaj Amerykanie, porażeni aferą ułaskawieniową z udziałem Billa Clintona i jego rodziny.

Fundusz ochrony własnego środowiska

Publiczne pieniądze wypływają z kasy kontrolowanego przez SLD i PSL Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi. Szerokim strumieniem zasilają spółki, w których władzach zasiadają działacze partyjni; dziesiątkami węższych strumyków przepływają na konta ludzi z pierwszych stron lokalnych gazet. – Trzeba z tym w końcu zrobić porządek – padają coraz częściej głosy z różnych stron sceny politycznej. Ale chętnych do robienia porządku nie ma. Skutecznie odstrasza przykład tych, którzy podjęli walkę o zmiany w Funduszu i sami polegli w tej walce.

Z ręką na kurku

Dla jednych Gazprom jest jak Związek Radziecki: potężny, zajmujący jedną szóstą światowego rynku i przez to niezbędny dla globalnej równowagi, ale też budzący nieufność i obawy, fatalnie zarządzany i dlatego skazany na rozpad. Innym przypomina najsłynniejszy obraz Leonarda da Vinci – nie z powodu wartości (praktycznie nie do oszacowania), ale dlatego, że firma ta jest równie tajemnicza, jak uśmiech Giocondy.

Węgierska żupa

To Vlado, czyli Vladimír Mecziar, ówczesny premier, a do dziś szef stworzonego przez siebie Ruchu na rzecz Demokratycznej Słowacji (HZDS), pchnął ku sobie postkomunistów i chadeków, liberałów i socjalistów, socjaldemokratów i zielonych. Słowaków i Węgrów. Nie tylko zmianą ordynacji. Zjednoczyli się przeciw jego autorytaryzmowi, przeciw nacjonalizmowi jego i jego koalicjantów, a w końcu przeciw nieprawdopodobnemu kumoterstwu, którego symbolem stało się prywatyzowanie państwowej gospodarki przez jego najbliższych przyjaciół.

Wściekły pies

Niektórzy usiłowali robić z niego komunistę, co było kompletnym nonsensem. Odsunięty od władzy mieszkał w Leopoldville, gdzie ONZ zapewniała mu ochronę i bezpieczeństwo, ale kiedy ma się 35 lat i wiarę w słuszność sprawy, o którą się walczy, nie sposób z dnia na dzień stać się emerytem. Kiedy wyruszył do Stanleyville, będącego w rękach jego zwolenników, była ciemna noc i tropikalna ulewa, patrole wojskowe spały. Prawdopodobnie dojechałby tam szczęśliwie, gdyby nie przemożna potrzeba przemawiania.

„Zła glina”

„Wisła tonie”

„Naprzykrzyło się grzebać”

„Kwiat w przeręblu”

„112 – wreszcie zgłoś się!”

„A może jeszcze...”

Nie chodzę w takie tripy!

Kochany Chagall

[dla każdego]

Krzyk jak krew

[dla koneserów]

Spragnieni miłości

[dla każdego]

Święty dym

[dla każdego]

Hamlet pod Belwederem

Prawie dwie i pół godziny siedzi się w kinie bez znużenia: akcja powieści opowiedziana jest skrótowo, nowocześnie i, poza wyjątkami, klarownie, młodzi aktorzy grają przyzwoicie, jest kilka scen naprawdę pięknych, włącznie z finałem, w którym Cezary Baryka pada martwy. O to zakończenie, które Filip Bajon zmienił Stefanowi Żeromskiemu, będzie się można trochę posprzeczać. Ponadto nie przewidują, by filmowe „Przedwiośnie” dało impuls do jakiejś nowej ogólnonarodowej debaty.

Niech zgrzytają zębami

Co pewien czas ze sceny lub z widowni rozlega się krzyk: dość pięknoduchostwa, trzeba się zająć tym, co nas otacza, tu i teraz. Co pewien czas teatr „bierze się za rzeczywistość” – i grzęźnie: w publicystyce, w uproszczeniach, w łatwej satyrze. Nie pamięta (a może nie wie), że właśnie gwoli nie byle jakiego dobierania się do rzeczywistości stworzono w przeszłości poręczne inscenizacyjne narzędzia. Stare? Ale jare; są na to dowody. Najnowszy – w Opolu.

Rzeczy pospolite

Dawniej Polak pchał przed sobą ciągle psującą się małolitrażową syrenkę, dziś dziarsko toczy duży wózek w hipermarkecie. O tym, jacy jesteśmy, najlepiej mówią nie socjologiczne sondaże i deklarowane od święta wartości, ale nasze zachowania potoczne, napisy pozostawiane na murach i przedmioty, którymi się otaczamy – mówi Roch Sulima w swojej najnowszej książce.

Niech zgrzytają zębami

Co pewien czas ze sceny lub z widowni rozlega się krzyk: dość pięknoduchostwa, trzeba się zająć tym, co nas otacza, tu i teraz. Co pewien czas teatr „bierze się za rzeczywistość” – i grzęźnie: w publicystyce, w uproszczeniach, w łatwej satyrze. Nie pamięta (a może nie wie), że właśnie gwoli nie byle jakiego dobierania się do rzeczywistości stworzono w przeszłości poręczne inscenizacyjne narzędzia. Stare? Ale jare; są na to dowody. Najnowszy – w Opolu.

Mowa szamanów

Na początku nowej epoki możemy z niezachwianą pewnością skonstatować: dziesięcioletni festiwal tzw. młodej literatury skończył się definitywnie. Skończyła się taryfa ulgowa dla tzw. pokolenia „bruLionu”. Dziś publicyści prasowi zwykli z ironiczną satysfakcją powtarzać w niezliczonych artykułach, że debiutanci ostatniej dekady raczej nas rozczarowali. Przekonuje o tym również wydana niedawno „Antologia nowej poezji polskiej” pod redakcją Romana Honeta i Mariusza Czyżowskiego.

Pan Junosza i jego twarze

[warto mieć w biblioteczce]

Czasy zarazy

[warto mieć w biblioteczce]

Gawędziarz na stadionie

[warto mieć w biblioteczce]

Info-kiosk

Międzynarodówka ciekawskich

Przeciek z nafty

Spadło, ale wzrosło

Psychiatra – zawód z przyszłością

Dziesięciu zgodnych ludzi

Inflacja zjadła połowę wartości złotego od czasu, kiedy w 1995 r. zastąpił on stare dziesięć tysięcy. Przynajmniej w tej dziedzinie należymy do niewątpliwej czołówki w regionie: wyższą od nas inflację mają tylko Rumunia i Słowacja. – Czternastoprocentowy realny koszt kredytu to chyba rekord świata – zaperza się Wojciech Kostrzewa, prezes banku BRE. Właśnie mijają trzy lata od powołania Rady Polityki Pieniężnej, która miała skutecznie zdusić inflację. Czy czas na jubileusz?

Sandra hasa z juhasem

Powstał właśnie projekt pierwszej w historii kampanii reklamującej Polskę. Zrodził się pomysł, aby ściągnąć do nas wielkie gwiazdy Hollywoodu, takie jak Sandra Bullock, i poddać je w filmie próbom takim jak na przykład w rysunkowym scenariuszu niżej.

Gra na pieniądze

Fryderyk Chopin jest drugim po marszałku Piłsudskim wielkim Polakiem, który doczekał się własnego, ustawowo usankcjonowanego, kultu. Na jego straży będzie stał Narodowy Instytut Fryderyka Chopina oraz minister kultury, którego Sejm mianował najbliższym krewnym kompozytora. Ustawa o ochronie dziedzictwa Fryderyka Chopina wywołała zażarty spór, w którym wiele się mówi o Chopinie, ale myśli o pieniądzach.

Moralność a medycyna

W ostatnim półwieczu biotechnologia triumfalnie wkroczyła do medycyny. Był to okres niebywałych sukcesów technicznych, ale zarazem narastają-cych wątpliwości i niepokojów moralnych.

Rozklejona dusza

1 marca rozpoczyna się pierwsza ogólnopolska kampania „Lecz depresję”. O melancholii pisał już Hipokrates, a guru polskiej psychiatrii prof. Antoni Kępiński nazywał depresję „piekłem za życia”. Niewielu wie, jak się z tego piekła wydostać.

Jasiu, legalizujesz?

Jak mówi poseł Rulewski, do wielu kolegów z AWS trafiają skargi na agencje i trzeba coś z tym zrobić. Dlatego poseł postanowił opracować projekt Ustawy o wykorzystywaniu niektórych usług.

Drogie partie

Partyjne pieniądze nieustannie budzą emocje. Partyjne pieniądze postrzegane są jako jedno z poważnych źródeł korupcji w Polsce. Czy w związku z tym partie w całości należy wziąć na utrzymanie państwa żądając w zamian pełnej jawności i surowo karząc za naruszenia przepisów? Za takim rozwiązaniem opowiedziały się największe ugrupowania. Przeciwko występuje Platforma Obywatelska i znaczna część obywateli.

Magnetyzm skrytki nr 3

Po ukazaniu się tekstu „Dieta i kara” (POLITYKA 48/2000) o tym, jak aktorka z telenoweli „Klan” Małgorzata Drozd mamiła na zlecenie firmy wysyłkowej A–Z puszystych, otrzymaliśmy dziesiątki listów. Głównie panie pisały, że poczuły się oszukane. Wiele osób zwróciło nam też uwagę (dołączając do listów wycinki z kilku gazet), że mamieniem – tym razem poszukujących szczęścia – zajmują się także inne artystki dramatyczne. Dorota Stalińska reklamując Magnetyczne Słońce i Ewa Kasprzyk („Złotopolscy”) – Pierścień z Luksoru.

Drugi pokój Pana Boga

Anna mówi, że prawdziwym wolontariuszem może być ktoś, kto sam dostał w życiu dużo szczęścia. Albo pomocy. Ma od tego zasoby. Możesz z siebie brać i rozdawać. Nieszczęśliwi, samotni, odtrąceni są w sobie potłuczeni i zamykają się w skorupie. Nie mają zapasów do rozdawania.

Lizbońska melancholia

Dla Europejczyków Portugalia jest miejscem magicznym. Pięćdziesiąt kilometrów od Lizbony, na skałach Cabo de Rocca kończy się nasz świat. Stąd już nie ma dokąd uciekać. Jednak to wybrzeże jest tak łagodne i słoneczne, że Antonio Tabucchi nie miał serca akurat tu skończyć swej powieści kryminalnej. Również Cyril Collard, scenarzysta, autor i główny aktor „Dzikich nocy”, rezygnuje na portugalskiej krawędzi Europy z samobójstwa. Chory na AIDS wraca do Paryża – do tej umieralni kultury europejskiej zarażonej wirusem postmodernizmu. W portugalskiej melancholii jest mimo wszystko dużo radości życia.

Słowa na stosie. Długie dzieje cenzury w Polsce

Cenzuralna dbałość o dobre imię Rosji i Rosjan posiada w Polsce swoje historyczne tradycje, sięgające połowy XVII stulecia.

Warmińska śmietanka

Dział kadr

Pół czarna giełda

Jak dziennikarze zrobili Wielkiemu Bratu psikusa

Zanim 4 marca ruszy największy w historii polskich telewizji studniowy show „Big Brother” (BB), kierownictwo TVN zaprosiło do Sękocina pod Warszawą 10 dziennikarzy.

Opinie

Wszystko przechlapane

Dwie księgarnie

Wolna strefa

Strefa wolna od Kuczmy – jak ją nazywają protestujący – mierzy trzysta, może czterysta metrów długości i pięć metrów szerokości. Rozciąga się wzdłuż Chreszczatyku, głównej ulicy Kijowa. Strefę od reszty Ukrainy oddzielają sznury, sznurki, foliowe taśmy i metalowe płotki obwieszone hasłami i antyprezydenckimi plakatami. – Mieliśmy żyć w wolnym i demokratycznym kraju. Tymczasem w Ukrainie nie ma ani wolności, ani demokracji. Jest tylko kłamstwo i cynizm władzy – tak Jura Łucenko, dziennikarz, tłumaczy, dlaczego zamieszkał tu w jednym z namiotów.

Polityka i obyczaje