Czy Ameryka jeszcze o czymś marzy? – pytają tuż przed wyborami wielcy pisarze. John Irving zastanawia się, czy najbliższe wybory prezydenckie będą spełnieniem jego lęków, które zaklina od lat w swoich powieściach.
Jaki będzie wynik wyborów z 6 listopada?
John Irving: Nie wiem. Nikt nie potrafi przewidzieć, jak mądrze lub jak głupio zagłosują tym razem Amerykanie. Mogę tylko powiedzieć, co mnie martwi. Otóż akurat w dniu wyborów nie będę w USA, lecz w Niemczech, gdzie mam serię odczytów autorskich. Będę musiał z Monachium obserwować, kto zostanie moim prezydentem, i mogę tylko żywić nadzieję, że pozostanie nim dotychczasowy lokator Białego Domu.
Często mówił pan, że nie uważa się za pisarza politycznego. Gdy jednak wziąć pod uwagę pana nową powieść i sposób, w jaki ukazuje ona epidemię AIDS, zaniechania klasy politycznej, nietolerancję prawicowych twardogłowych – trudno się chyba zgodzić z tą autodiagnozą?
Napisałem 13 powieści, z czego – moim zdaniem – cztery mają silny wydźwięk polityczny. W „Świecie według Garpa” i „W jednej osobie” tematem jest nietolerancja na tle seksualnym, w „Modlitwie za Owena” dochodzi wojna w Wietnamie, a w „Regulaminie tłoczni win” pojawia się ruch antyaborcyjny. Cztery książki na trzynaście – to nie jest dużo. Sięgam po takie tematy dlatego, że irytuje mnie, gdy pewne negatywne tendencje utrzymują się przez dłuższy czas, a nawet się pogłębiają. Skrajnie prawicowi politycy i inni konserwatyści roszczą sobie pretensje, by narzucać nam określony sposób życia i ignorują odmienną tożsamość seksualną. To mnie prowokuje. Nie jest jednak tak, że w styczniu rozmyślam o trudnej doli biseksualnego mężczyzny, by w lutym zacząć pisać, bo Mitt Romney wypowiada się przeciwko gejom. Na ogół tematy te już dawno temu zapadły mi w pamięć; są jakby w stanie zawieszenia i oczekiwania.