Arystokratka, czyli sklejka. Rzadko ją zauważamy, a jest wszędzie i zachwyca

Sklejka otacza nas zewsząd, choć bywa niezauważalna albo udaje coś innego, niż jest. A czym jest?

Sklejka brzmi swojsko i w meblarstwie wydaje się wszechobecna. W języku obiegowym oznacza naprędce i bez namaszczenia połączone elementy. Ale jako materiał z całą pewnością nie jest przypadkowym zlepieńcem. Często mylimy ją z płytami drewnopochodnymi, zwłaszcza dwukrotnie tańszym OSB i popularną płytą wiórową, ale w tym towarzystwie jest prawdziwą arystokratką. Sklejki wyższych kategorii wyglądają pięknie od frontu i z boku dzięki przypominającej wedlowski wafelek strukturze.

Ma sklejka elastyczną naturę, bo łączy warstwy drewna – składa się z nakładanych kolejno i prostopadle do ułożenia włókien „listków” forniru. Listków niemałych, bo produkowane w Polsce maksymalne formatki mają do 4 m długości i 1,5 m szerokości. Warstwy mogą być trzy, jak w 1,5-milimetrowych podświetlanych i łatwych do ręcznego gięcia sklejkach modelarskich, choćby w tzw. StringPly albo w płycie stolarskiej, gdzie warstwy mają po pół (i więcej!) centymetra grubości. Może ich też być kilkanaście, jak w 4-centymetrowej płycie konstrukcyjnej, z której daje się budować ścianki działowe, ale i całe systemy służące wznoszeniu modularnych domów jednorodzinnych. W naszym kraju jeszcze ich nie spotykamy, ale w USA opatentowano już całe systemy prefabrykatów i bazujących na nich projektów gotowych domostw, jak choćby Tacit Homes czy Wikihouse. Ba, jeden z tych systemów – brytyjski U-build – czerpie z tradycji mebli skrzyniowych, choćby znanych wszystkim szafek kuchennych.

Kiedy zwiedzałem fabrykę sklejki, zobaczyłem proces strugania namoczonych pni drzew. Maszyna jak wielka temperówka dosłownie wypluwała zwinięte jak dywan połacie cienkiego jak papier forniru. Po rozprostowaniu, złożeniu w obrócone o 90 stopni warstwy i sklejeniu stawały się raptem w kilka godzin gigantycznymi płytami.