Recenzja spektaklu: „Pigmalion”, reż. Mikita Iłynczyk

Spektakl w satyrycznej konwencji pokazuje problemy, przed którymi możemy wkrótce stanąć.

Mikita Iłynczyk – młody białoruski dramatopisarz i reżyser z korzeniami polskimi oraz kilkoma sztukami zrealizowanymi (w Bydgoszczy) i w realizacji (najbliższa premiera, „2049: Witaj, Abdo”, odbędzie się w maju w warszawskim Teatrze Studio) – przenosi satyryczną komedię George’a Bernarda Shawa z 1912 r. w realia Polski niedalekiej przyszłości. Jest 2035 r., a wydaje się, że 1935, bo historia zatoczyła (diabelskie) koło. Wtedy faszyści w różnych krajach dyskryminowali i stygmatyzowali Żydów, sto lat później w tej roli mamy migrantów. Drogą wskazaną dziś przez USA Donalda Trumpa idą kolejne państwa Unii Europejskiej, trwają polowania na osoby o innym akcencie i masowe deportacje, za ukrywanie „nielegalnych” grożą kary, dzieci w szkołach uczone są nowego patriotyzmu i obsługi dronów.

Pigmalion, scen. Andrzej Błażewicz i Mikita Iłynczyk, reż. Mikita Iłynczyk, Teatr Polski w Poznaniu