Recenzja płyty: Playboi Carti, „MUSIC”

Cechą trapu, dominującego od lat rapowego nurtu, jest pewna jednostajność.

Cechą trapu, dominującego od lat rapowego nurtu, jest pewna jednostajność. Styl ma niewielką skalę dynamiczną, a nisko schodzące basy i cykające talerze perkusji tworzą monotonne formy, które łatwo zepchnąć do roli muzyki tła, co bywa zaletą: mają w sobie aktualny cień melancholii, dobrze też brzmią słuchane w dowolnych warunkach. Playboi Carti, gwiazda nurtu, wnosił w to wpływy punkowej estetyki. Te innowacje się jednak wyczerpują: album „MUSIC” (pretensjonalne stają się te zapisy wielkimi literami) – długi, 76-minutowy – bywa intrygująco szorstki, ale jednostajny jest w sposób mało zachęcający, wdzięczny – raczej dla poszukiwaczy ekspresji na skraju narkotykowego letargu.

Playboi Carti, MUSIC, Interscope