Recenzja książki: Kateřina Tučková, „Bílá Voda”

Zdawać by się mogło, że taka opasła powieść będzie dość trudna w lekturze, tymczasem jest ona niebywale wciągająca.

Swoją najnowszą, liczącą prawie 800 stron powieść „Bílá Voda” Kateřina Tučková pisała 10 lat. Za to opus magnum otrzymała czeską Nagrodę Państwową w dziedzinie literatury (osobna nagroda należy się tłumaczce Julii Różewicz). Bohaterką jest Lena Lagnerová, 40-latka po przejściach, która trafia do opuszczonej górskiej wsi, gdzie mieszczą się szpital psychiatryczny oraz chylący się ku ruinie dawny klasztor. To właśnie ów klasztor stanie się dla Leny miejscem odosobnienia, a jednocześnie swoistego oświecenia. Będzie stopniowo odkrywać dramatyczne wydarzenia z przeszłości, które mają wpływ nie tylko na siostry zakonne, ale i na nią samą. „Bílá Voda” jest doskonałym przykładem autorskiej strategii – fikcjonalizacji i fabularyzacji wydarzeń historycznych. Prawdziwy jest tu klasztor w Bílej Vodzie, gdzie w połowie XX w. internowano czeskie zakonnice z różnych zgromadzeń.

Kateřina Tučková, Bílá Voda, przeł. Julia Różewicz, Wydawnictwo Afera, Wrocław 2024–25, tom I, s. 400; tom II, s. 384