Recenzja filmu: "Nagroda", reż. Paula Markovitch

Tajemniczy nastrój podkreślają kręcone z ręki zdjęcia autorstwa polskiego dokumentalisty Wojciecha Staronia, który otrzymał za nie nagrodę na festiwalu w Berlinie.

Siedmioletnia dziewczynka nie rozumie otaczającej ją rzeczywistości. Mieszka na wyludnionej nadmorskiej plaży tylko z matką (Laura Agorreca). Zniszczoną przez sztormy chatkę nieustannie zalewa woda; brakuje podstawowych sprzętów; matka potajemnie wynosi książki i zakopuje je na pobliskich wydmach. Mała bohaterka (Paula Galinelli Hertzog) ma zakaz mówienia obcym, skąd się tu wzięły, czym zajmują się rodzice, zwłaszcza ojciec, którego ciągle nie ma. Buntuje się, zachwyca surowym pięknem natury, bawi beztrosko z koleżanką i psem, nie wyczuwając wokół siebie potwornego zagrożenia.

W kameralnej „Nagrodzie” Pauli Markovitch (scenarzystki m.in. „Nad jeziorem Tahoe”) lęk ma budzić historia pisana przez duże „H”. Akcja filmu toczy się w połowie lat 70. w Argentynie, gdy po obaleniu demokratycznych rządów Juana Peróna junta wojskowa dociska śrubę politycznego terroru i tysiące opozycjonistów trafia do więzienia. Ojciec dziewczynki jest jedną z ofiar tych prześladowań. Matka ukrywa się i tylko od dyskrecji córki zależy, jaki czeka je los.

Markovitch świetnie buduje nastrój trwogi, niczego w zasadzie nie pokazując wprost. Prowadzi narrację z punktu widzenia niewinnej siedmiolatki, która musi nauczyć się kłamać, omijać pułapki szkolnej rywalizacji, dokonywać skomplikowanych wyborów emocjonalnych, które ją przerastają. Tajemniczy nastrój podkreślają kręcone z ręki zdjęcia autorstwa polskiego dokumentalisty Wojciecha Staronia, który otrzymał za nie nagrodę na festiwalu w Berlinie. Subtelne, poetyckie kino moralnego niepokoju, skłaniające do porównań z twórczością Wojciecha Marczewskiego.

Nagroda, reż. Paula Markovitch, prod. Meksyk, Francja, Polska, Niemcy, 115 min