Narodowe karczowisko

W ciągu dwóch lat ma powstać narodowa strategia zarządzania lasami w Polsce – zapowiedział Mikołaj Dorożała, wiceminister klimatu i środowiska oraz główny konserwator przyrody. „Polska potrzebuje strategicznego dokumentu dlatego, że zmienia się klimat, dlatego, że zmieniają się okoliczności, zmieniają się warunki gospodarczo-społeczne” – tłumaczył, mgliście odnosząc się do celów, jakie nowy plan miałby spełniać. Od razu wypomniano mu, że już sama nazwa przywodzi złe skojarzenia, bo po ośmiu latach rządów PiS wszystko, co „narodowe”, kojarzy się źle. Jednocześnie dokument o podobnej nazwie od marca zeszłego roku jest przygotowywany przez komisję sejmową ds. ochrony środowiska – ale wciąż bez konkluzji czy gotowego projektu ustawy.

Na realizację już czekają wcześniej złożone obietnice. Prawie rok trwają trójstronne (leśnictwa, samorządy i strona społeczna) negocjacje w sprawie wytyczenia tzw. lasów społecznych, które mają obejmować obszary użytkowane przez ludzi do rekreacji i sportu. W lasach społecznych gospodarka leśna byłaby ograniczona lub zupełnie wyłączona. Mają one zostać wyznaczone dla największych aglomeracji: Warszawy, Łodzi, Poznania, Wrocławia, Katowic, Krakowa, Trójmiasta, Szczecina, Bydgoszczy/Torunia, Kielc, Bielska-Białej. – Wszystko jest rozgrzebane, terminy przesuwane. Lasy społeczne cały czas nie mają umocowania w prawie – zżyma się Tomasz Niedzielski ze Stowarzyszenia Lasy Chotomowskie.

Tymczasem wycinki trwają. Lasy Państwowe pozyskują więcej drewna, niż wynika to ze statystyk. Oficjalne raporty nie zgadzają się z danymi gromadzonymi przez Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej. Drewno, którego w ciągu ostatnich pięciu lat nie ujęto w statystykach, to prawie 15 mln m sześc.