Nawet połowa polskich nastolatków się samookalecza. To dla nich czasem jedyny dostępny sposób, żeby przetrwać. Dlaczego to pokolenie robi sobie krzywdę? Odpowiedź nie jest prosta.
Rozmowa z Arturem Gębką, psychoterapeutą dziecięcym, autorem książek dla młodych czytelników, o tym, czym zamartwiają się dzieci i jakich rodziców potrzebują.
Takie to czasy, że Dzień Dziecka aż prosi się obchodzić – między innymi – nawiązując do tematu zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.
Książka, która pokazuje, jak szukać pomocy, jak rozmawiać, jak radzić sobie z lękiem, atakami paniki i samotnością.
Być może spośród wszystkich wniosków z badania ten jest najbardziej przerażający: młodzi w końcu się połapali, że na nas, dorosłych, po prostu nie można liczyć.
Depresja stała się medialna, i to dobrze, ale medialność powoduje, że właściwie dopuszczamy tylko jedną wersję tej choroby. Warto wydobywać z cienia także inne typy kryzysów psychicznych – mówi Agnieszka Jucewicz, dziennikarka, autorka książek o tematyce psychologicznej.
Nikt tam nie robi kartkówek, nie przepytuje z materiału lekcyjnego, nie sprawdza prac domowych, nie urządza klasówek, nie ocenia. W wielu szkołach to jedyne przyjazne miejsce.
Jeżeli ktoś zaczyna werbalizować, nawet delikatnie: Tak chodziłem po parku i patrzyłem, która gałąź pode mną wytrzyma, jest to poważny sygnał alarmowy. Jeśli nie czujemy się gotowi, nie trzeba od razu pytać wprost: Czy myślisz o tym, żeby coś sobie zrobić? Można zacząć najprościej: Czy wszystko OK? Rozmowa z psychiatrą Wojciechem Łężakiem.
Problem jest systemowy, co chwila w psychiatrii dziecięcej wybucha jakiś kryzys. Latem zamknął się oddział w Gnieźnie, w Gdańsku wstrzymano przyjęcia, w Poznaniu wszyscy lekarze złożyli wypowiedzenia, Łańcut balansuje na krawędzi.
Nastolatki coraz częściej borykają się z psychicznymi problemami. Państwo nie zapewnia im niezbędnej opieki, więc z pomocą ruszyli wolontariusze, społecznicy, zapaleńcy.