Kultura na weekend. Odc. 243
„Minecraft”: zbudowany z klisz i krindżu. Rozmawiamy o filmie i o fenomenie
„Minecraft: Film” podbił światowy box office, a w polskich kinach pobił rekord weekendowego otwarcia (978 tys. widzów). Krytycy filmowi krytykują go – albo ignorują. Nie ma nawet jednolicie dobrego przyjęcia wśród fanów powstałej w 2009 r. gry wideo szwedzkiego studia Majong. Tym większym zrządzeniem losu wydaje się fakt, że podkastowe spotkanie trójki redakcyjnych widzów „Minecrafta” zakończyło się – bez uprzednich konsultacji – całkiem przychylnym spojrzeniem na ten fenomen.
– Szłam na ten film jak na ścięcie, a wyszłam rozbawiona i zadziwiona tym, co się na sali kinowej działo – mówi Justyna Sobolewska, krytyczka literacka „Polityki” i twórczyni podkastu „Polityka o książkach”. – To film ironiczny, który stale puszcza oko do publiczności.
– Bardzo ważne jest tu hasło „wspólnota” – komentuje z kolei Barnaba Siegel, redaktor prowadzący serwisu cdaction.pl. Dlaczego? – Cała gra to piaskownica, w której możemy budować mniej lub bardziej wymyślne konstrukcje, ale jest to też gra wieloosobowa, ludzie spędzają w niej czas z innymi.
Siegel podkreśla, że nastolatkowie, którzy teraz odwiedzają kina, kiedyś siedzieli i oglądali youtuberów grających w tę grę. Stąd ten film pełen żenujących dialogów i czerstwych żartów, „zbudowany z klisz i krindżu” – jak go określa Siegel – jest ciekawym zjawiskiem. Rozmowę prowadzi Bartek Chaciński.
***
Cieszymy się, że słuchasz naszych podkastów. Powstają one również dzięki wsparciu naszych cyfrowych prenumeratorów. Aby w pełni skorzystać z możliwości słuchania i czytania tekstów naszych autorów z bieżących i archiwalnych numerów „Polityki” i wydań specjalnych, dołącz do grona prenumeratorów Polityka.pl.