Lewica do przytulania

Czy gej może zostać kanclerzem Niemiec?

Tu oszałamiający dworzec kolejowy, największy w Europie. Tam odnowiona Brama Brandenburska i aleja Unter den Linden jak spod igły. W oddali światła placu Poczdamskiego. Na Wyspie Muzeów kończy się wielka przebudowa, a nieopodal trwa rozbiórka Pałacu Republiki, spadku po NRD. W czerwcu rząd federalny postanowił, że na jego miejsce powróci zburzony przez komunistów Zamek Berliński. Odbudowa rezydencji królów pruskich pochłonie 480 mln euro.

Berlin to wielki plac budowy, a wszystkie wstęgi przecina tu jeden człowiek – burmistrz Klaus Wowereit. Co z tego, że Berlin jest najbardziej zadłużonym spośród niemieckich landów, że ma najwyższą stopę bezrobocia, a za większość wspaniałych inwestycji płaci republika federalna? To miasto już czuje się metropolią na miarę Londynu i Paryża. A dobre samopoczucie to jak wiadomo podstawa. W Berlinie najlepsze ma pan burmistrz.

54-letni Wowi, jak nazywają go miejscowi, wydał niedawno autobiografię. Złośliwi mówią, że nieco się pospieszył, znawcy gatunku nie bez racji psioczą, że dawno nie czytali tak samochwalczego dzieła, ale opinie elit nie mają większego znaczenia. Książka Wowereita nie jest skierowana do krytyków literackich, tylko do wyborców. Przeciętny Niemiec, jeśli tylko zada sobie trud, by ją przeczytać, w mig poczuje, że Klaus to swój chłop, przyzwoity facet, a do tego twardy polityczny gracz. W sam raz na następnego kanclerza Niemiec.

Wowereit urodził się 1 października 1953 r. w Lichtenrade na południu Berlina.

Jest ostatnim z pięciorga dzieci z trzech różnych ojców, a jego najstarsza siostra sama jest w ciąży, gdy matka go rodzi. Pierwszy mąż pani Grüner, żołnierz Wehrmachtu, ginie na wojnie, prawdopodobnie w Rumunii.