Podczas każdych zawodów i igrzysk olimpijskich kontuzje i urazy są na porządku dziennym. Sportowcy wiedzą doskonale, jak powinni ćwiczyć, by zapobiegać tego rodzaju wypadkom, ale rywalizacja na poziomie wyczynowym prowokuje ich często do nieprzestrzegania reguł bezpieczeństwa.
Przy rekreacyjnej aktywności fizycznej najczęściej zawodzi nieznajomość podstawowych zasad, brak rozeznania własnych ograniczeń (wynikających np. z nieuświadomionych chorób) bądź zwykła brawura. Bo jeśli ktoś chce rekreacyjnie zacząć jeździć na rowerze, powinien również pamiętać o tym, aby robić to w kasku, a jeśli zamierza wstąpić do amatorskiej drużyny piłkarskiej, nie powinien stawać na boisku w byle jakim obuwiu. Różnego rodzaju kontuzje na bieżniach, boiskach, basenach, lodowiskach i w salach gimnastycznych ryzykują zwłaszcza ci, którzy bez właściwego przygotowania i rozgrzewki chcą udawać sportowych herosów.
Wstrząśnienie mózgu
Mózg znajduje się w czaszce – zamkniętej i nierozszerzalnej z powodu twardych kości, co ma swoje plusy i minusy. Z jednej strony na co dzień jest chroniony bardzo dobrym pancerzem. Z drugiej – jeśli czaszka pęknie na skutek wypadku lub urazu, obrzękniętej tkance mózgowej zaczyna brakować miejsca. Wtedy dochodzi do ucisku wrażliwych struktur. Uszkodzony mechanicznie mózg jest szczególnie wyczulony na niedostatek tlenu, który powinien docierać do niego transportowany przez krew. Ale ponieważ obrzęk uciska arterie, i z tym jest problem. Pacjenci muszą zazwyczaj pozostawać w stanie śpiączki farmakologicznej, aby ograniczyć do minimum reakcje ośrodkowego układu nerwowego na bodźce zewnętrzne i mieć zapewnione w maksymalnym stopniu jak najlepsze dotlenienie tkanki mózgowej. Na ocenę spustoszeń, których dokonał uraz – czyli oszacowanie, w jakim stanie znajdują się główne ośrodki funkcji życiowych – przychodzi czas po wybudzeniu.