Na nie ciało wywiera nacisk podczas chodzenia, stania, biegania, a nawet – gdy są oparte o podłoże – siedzenia. Są więc, mówią fizjoterapeuci, tak ważne jak fundament budynku. Bo, tak jak nieusunięte w porę pęknięcie ściany piwnicy, przenosi się na piętra, tak wszelkie zaburzenia kości, więzadeł i ścięgien stóp oraz napięcia, jakim podlegają, odbijają się na stawach skokowych, kolanowych i biodrowych. Oraz na każdym odcinku kręgosłupa.
Nogi człowieka, mimo tysięcy lat ewolucji gatunku, wciąż nie są dobrze przystosowane do dźwigania na sobie ciężaru ciała (nawet bez bagażu). Ani do chodzenia po wyasfaltowanych, wyłożonych płytami albo kostką Bauma chodnikach, bo one nie amortyzują siły nacisku i potęgują mikrourazy. „Nie można pozwalać dzieciom skakać wyłącznie na twardym podłożu” – apelują pediatrzy. To powoduje uszkodzenia więzadeł i ścięgien i deformuje ustawienie stawów skokowych, co po wielu latach źle znosi również kręgosłup.
Ale homo sapiens ma jeszcze jeden problem ze stopami. Już sam fakt, że na pewnym etapie swojego rozwoju założył buty, było gwałtem zadanym naturze. Zaburzyło bowiem czucie powierzchniowe i głębokie receptorów obecnych na podeszwach stopy, a także wyłączyło z pracy tzw. mięśnie krótkie, odpowiedzialne za amortyzację jej prawidłowej pracy (współczesny człowiek ma już je w zaniku). Ale to, że dziś często zapomina, że obuwie powinno być odpowiednie, bywa dla stóp prawdziwą torturą.
Mechanika
Stopa to konstrukcja zbudowana z 26 kości, 33 stawów oraz więzadeł, mięśni, nerwów i naczyń krwionośnych. Jej złożoność pogłębiają subtelne różnice w długości palców, zależne od typu: w tzw. modelu egipskim (62 proc. populacji) najdłuższy jest paluch, w rzymskim (27 proc.) równy mu jest palec drugi, który w stopie greckiej (11 proc.