Na świecie jest 7,4 mln ha winnic. W Polsce – około 640 ha. Czyli 0,15 promila. Nic więc dziwnego, że gdy w 1982 r. Roman Myśliwiec, jako pierwszy w powojennej Polsce śmiałek, zakładał własną winnicę Golesz na Podkarpaciu, niewielu wróżyło mu sukces. Mimo że jeszcze w latach 70. XX w. wokół Zielonej Góry dogorywały pod pegeerowskim okiem uprawy, których początki giną w mrokach średniowiecza. Nowa branża rozwijała się bardzo powoli. W sprzedaży pierwsze wino z rodzimych gron pojawiło się dopiero w 2008 r. Nosiło symboliczną nazwę Feniks, pochodziło z dolnośląskiej winnicy Jaworek. Kosztowało 34 zł, wyprodukowano 1160 butelek.
A później nastąpiło zaskakujące przyspieszenie. Dziś mamy w kraju ok. 550 winnic, a 330 spośród nich sprzedaje swoje produkty. Co najmniej następna setka po cichutku wzrasta, by w kolejnych latach zebrać pierwsze winne plony. Niby niewiele, ale policzmy. Każda winnica wypuszcza rocznie od 3 do 12 gatunków win. Powiedzmy, średnio 6. Gdyby chcieć wszystkich spróbować w ciągu roku, to trzeba by codziennie degustować pięć kolejnych.
Bardzo ciekawie wygląda to rozrysowane na mapie. Kropki wyznaczające winnice układają się na kształt bumerangu, który zaczyna się w okolicach Szczecina, ciągnie przez lubuskie, łagodnie zakręca na Dolnym Śląsku i przez całe południe Polski sięga aż po okolice Przemyśla. Są oczywiście miejsca, gdzie kropki gwałtownie się zagęszczają. To okolice Zielonej Góry, Wzgórz Trzebnickich. Sandomierza, Kazimierza Dolnego, Tarnowa, Ojcowskiego Parku Narodowego, Jasła. Są miejsca fenomeny. W malutkiej wsi Zabór pod Zieloną Górą oficjalnie zarejestrowano osiem winnic, w nieodległych Cigacicach – kilka kolejnych. To już wygląda niemal jak w Chianti.
Ale na równiutkie rzędy winorośli możemy się już natknąć praktycznie wszędzie.