Misja ONZ z Polakami w potrzasku wojny. Trwa presja dyplomatyczna na Izrael

Kolejna wojna Izraela na terytorium Libanu jest właśnie tym, czemu obecność międzynarodowych oddziałów pod flagą ONZ miała zapobiec. Jednak nikt nie pali się, by wywieszać białą flagę i ogłaszać odwrót.

Zobacz także: Pomocnik Historyczny „Polityki”: „Izrael–Palestyna. Wojna bez końca”

ONZ-towski system powstrzymywania przemocy zbrojnej kolejny raz nie zadziałał. Bo nie mógł. Potężne siły zwalczające się na Bliskim Wschodzie działają obok, ponad i mimo obecności wojsk, które w zadania mają wpisane przywrócenie pokoju i stabilności, monitorowanie wycofania izraelskich wojsk z libańskiego terytorium, wsparcie libańskiego rządu w ochronie granicy przed obcymi, a także przed operowaniem na terytorium południowego Libanu uzbrojonych grup, takich jak Hezbollah. Kontyngent UNIFIL ma już zresztą taką tradycję, bo przed 2006 r. też nie zapobiegł – bo również nie mógł – poprzedniej dużej agresji Izraela na Liban (na razie wciąż większej od obecnej).

Zaledwie w sierpniu, kiedy w powietrzu już wisiała kolejna inwazja, a izraelskie samoloty coraz śmielej poczynały sobie na libańskim niebie, mandat UNIFIL-u został przedłużony na kolejny rok przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Choć musiała ona mieć świadomość, że nikomu żadnego bezpieczeństwa to nie zapewni. Ale i tak Francja apelowała o całkowite wstrzymanie przez walczące strony użycia siły, a ambasador USA wskazywał, że misja UNIFIL-u sprzyja celowi deeskalacji. Trzeba być znawcą wysublimowanego dyplomatycznego języka i rozumieć znaczenie politycznych gestów, by mieć jakiekolwiek zaufanie, że decyzje Rady Bezpieczeństwa doprowadzą do deeskalacji czy zawieszenia broni.