Decyzji 81-letniego, źle starzejącego się prezydenta należało się spodziewać. Po katastrofalnej debacie z Trumpem narastał chór głosów wzywających go do rezygnacji ze starań o reelekcję, bo w wyborach nie ma wielkich szans. Naciskały sympatyzujące z nim media, stratedzy Partii Demokratycznej, jej politycy w Kongresie i wyborcy. W niedzielę oznajmił, że kapituluje i jako kandydatkę do Białego Domu popiera o pokolenie młodszą wiceprezydentkę Kamalę Harris. Po raz pierwszy od 56 lat urzędujący prezydent USA zrezygnował ze starań o reelekcję w roku wyborów. Lyndon B. Johnson podjął w 1968 r. podobną decyzję, ale znacznie wcześniej, bo 31 marca.
Kamala Harris: zaskoczyła, bo poległa
Chronologia jest ważna. Ogłaszając rezygnację, Biden oświadczył, że to dla dobra swej partii i kraju. Chciał dalej walczyć, decyzja była bolesna, ale nie zaskoczyła nikogo, bo wiadomo było, że Biden jest patriotą i człowiekiem szlachetnym. Po jego rezygnacji Demokraci mogą tylko zyskać. Odetchnęli z ulgą, a lawina datków na kampanię partii przed wyborami potwierdziła, że odżyły nadzieje, iż w konfrontacji z Trumpem nie stoją na straconej pozycji. Ale może być już za późno. Nadzieje na sukces opierałyby się na silniejszych podstawach, gdyby do wymiany od dawna słabnącego fizycznie i mentalnie prezydenta doszło wcześniej – co najmniej na początku roku, przed demokratycznymi prawyborami. Biden je wygrał i miał zostać namaszczony na kandydata partii na jej przedwyborczej konwencji w Chicago 19 sierpnia. Teraz do wyborów jest już tylko trzy i pół miesiąca.
To Kamala Harris z dużym prawdopodobieństwem otrzyma formalną nominację do Białego Domu. To duży zwrot w najnowszej karierze tej 59-letniej córki hinduskiej fizyczki i jamajskiego ekonomisty. Jeszcze kilka miesięcy temu określano ją „personalną porażką Bidena”.