Zebrano dane o 222 mln osób z dwustu krajów i terytoriów. A to pozwala oszacować, że globalnie otyłych jest już 880 mln dorosłych oraz 159 mln dzieci powyżej piątego roku życia – chodzi o osoby, u których wskaźnik BMI przekracza 30. Zaledwie od 1990 r. czterokrotnie przybyło otyłych wśród najmłodszych, dwukrotnie wśród dorosłych kobiet i trzykrotnie w przypadku mężczyzn. Co prawda problem najsilniej dotyka niewielkie społeczeństwa wysp Pacyfiku, tam otyłych jest 70–80 proc. mieszkańców, ale dotyczy też państw bardzo ludnych – np. w Egipcie kwalifikuje się 59 proc. kobiet, w USA – 42 proc. mężczyzn.
Symboliczny miliard jest odzwierciedleniem rozmiarów epidemii, która swoim przewlekłym charakterem nie dopinguje do wszczynania alarmów. A na miliardzie się nie skończy. Ostatni raport Światowej Federacji Otyłości wskazuje, że już w 2035 r. 1,8 mld osób będzie klinicznie otyłych, kolejne 2,2 mld będzie zmagać się z nadwagą, (połowa ludzkości). Największe wzrosty nastąpią w krajach rozwijających się Afryki i Azji – tam ludzie będą jeść więcej, ale żywności marnej jakości.
WHO zwraca uwagę, że dziś nadmierne kilogramy to statystycznie znacznie poważniejszy problem niż niedożywienie. Autorzy dodają, że kłopotów nie rozwiążą robiące szybkie kariery preparaty stosowane w redukcji masy ciała. One tylko pogłębią nierówności w leczeniu otyłości, biedni nie będą mieli szans po nie sięgnąć. Stąd rady, by rządy i biznes budowały system, w którym łatwiej o porządną i nieprzetworzoną żywność. By miasta projektowały przestrzeń do chodzenia, biegania i jazdy na rowerze. I by dbać o nawyki żywieniowe dzieci. Bo jeśli tempo i trend epidemii się utrzymają, to za dekadę ich roczne koszty sięgną 3 proc. światowego PKB.