Rosjanie doszli do granic zabudowy, choć jeszcze nie do administracyjnych granic miasta, i w zasadzie można uznać, że Bachmut został zdobyty. Trudno jednak mówić o sukcesie. W 2021 r. mieszkało tu 72 tys. osób, niemal dokładnie tyle, co w Piotrkowie Trybunalskim, Koninie czy Pile. Było tam nieco przemysłu, w tym przetwórczego i maszynowego. Było, bo w wyniku walk miasto zmieniło się w kompletne ruiny.
Jak Warszawa w 1945 roku
Dziś Bachmut, nazywany przez Rosjan Artiemowskiem (tak nazywał się w latach 1924–2016), przypomina centrum Warszawy w styczniu 1945 r. Nie ma tu chyba ani jednego całego domu, nie działają sklepy i komunikacja miejska, nikt nie wywozi śmieci, nie ma prądu, nie działają wodociągi i kanalizacja. Nie ma pomocy medycznej, straży pożarnej, służb porządkowych, o szkołach czy urzędach nie wspominając. Jeśli ktoś tu jeszcze został i nie zginął w czasie walk, to nie wiadomo, jak żyje. Większość uciekła wcześniej lub w chwili rozpoczęcia walk.
Bezpośrednie starcia o Bachmut zaczęły się w połowie października 2022 r., a pierwszy skrawek miasta – zakłady cementowe – Grupa Wagnera zajęła 27 października. Od jesieni (nie licząc przełamywania pozycji na południe i wschód od miasta w sierpniu) do opanowania Bachmutu minęło siedem miesięcy. Przypomnijmy, że bitwa o Stalingrad trwała pięć i pół miesiąca (od 23 sierpnia 1942 r. do 2 lutego 1943). Według amerykańskich ocen straty Rosjan w walkach o Bachmut i jego okolice mogły sięgnąć 100 tys. żołnierzy, w tym ok. 20 tys. zabitych, zapewne ok. 10–15 tys. okaleczonych w stopniu uniemożliwiającym dalszą służbę, pozostali to ranni i zaginieni.