W Chinach też wysychają rzeki. Na niektórych odcinkach niemal zanikła Jangcy, najdłuższa rzeka Azji, oś chińskiej żeglugi śródlądowej, źródło wody do picia dla 400 mln osób. Upały trwają od czerwca i są największe od 1961 r. W sierpniu były dni, gdy blisko ćwierć tysiąca miast zmagało się z temperaturami powyżej 40 st. C.
Brak wody zatrzymał elektrownie wodne, utrudnia pracę tych węglowych, wymusił więc odcięcie dostaw prądu, dodatkowo potrzebnego do chłodzenia budynków. W zagłębiach przemysłowych prowincji Syczuan i w metropolii Chongqing na kilka dni musiały stanąć tysiące fabryk, w tym wytwórnie dostawców kluczowych komponentów i surowców dla elektroniki, nie mówiąc o zakładach z najbardziej energochłonnych branż, w tym producentów stali i nawozów. Cierpią uprawy na co najmniej dwóch milionach hektarów, co odbije się na zbiorach m.in. ryżu i soi, wymagających dobrego nawodnienia. Niektórzy mieszkańcy metropolii śpią w tunelach metra, spowitych półmrokiem, bo z oszczędności światło jest w nich przygaszone.
Wzdłuż Jangcy strzelano w niebo jodkiem srebra, by chmury wytwarzały więcej deszczu. Nie zawsze to się udawało, chmur było za mało, mimo że Chiny mają najlepiej na świecie rozwinięty program modyfikacji pogody. Próbują korzystać z metod, które w Rosji stosuje się przed moskiewską defiladą zwycięstwa czy wszędzie indziej na świecie, gdy chroni się zbiory przed zniszczeniem przez grad. Główna synoptyk pekińskiego centrum badania klimatu Chen Lijuan porównuje sytuację do szybkowaru: układ panujący w atmosferze nad Chinami nie pozwala się jej schłodzić. Upałów i suszy nie łagodzą przelotne deszcze, kryzys ma trwać co najmniej do września. Na pewno odbije się na gospodarce i w ogóle na reputacji Chin, będących – jak się okazuje – wrażliwym ogniwem łańcuchów dostaw.