HIMARS-y przeciw Rosji. Mają na koncie spektakularne eksplozje

Ukraińscy żołnierze mówią o kilkunastu „zadaniach ogniowych” dziennie. Czasem jedno zadanie to jeden pocisk, czasem trzeba kilku.

Jest ich zaledwie garstka, a już zmieniły układ sił. Amerykańskie wyrzutnie rakietowe HIMARS od lipca są największym postrachem Rosjan i najskuteczniejszym narzędziem wymierzania sprawiedliwości na wschodzie i południu Ukrainy. Z bezpiecznego dystansu i z nieubłaganą precyzją niszczą składy amunicji, magazyny paliw, stanowiska dowodzenia. Na koncie mają spektakularne eksplozje, długą listę zabitych oficerów, a przede wszystkim wywołanie poczucia, że na zabranej Ukrainie ziemi Rosjanie nie są bezkarni. Churchill oceniłby, że jeszcze nigdy w tej wojnie tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym.

HIMARS-y strzelają nawet 50 km za linię frontu, i to z dokładnością do pojedynczych metrów. To nie artyleryjski walec do równania z ziemią miast i wsi, to karabin wyborowy z pociskami o średnicy prawie ćwierć metra. Kiedy kilka takich kul trafia w dziesiątkę, nie przetrwają generałowie w umocnionym bunkrze ani zapasy amunicji w polowym magazynie. Z tego, co wiadomo o wybieranych celach, ukraińska artyleria rakietowa nie mści się za rosyjskie ostrzały, a na wszelkie sposoby uniemożliwia ich kontynuację. Burzy obiekty zaplecza, odcina dostawy i dezorganizuje dowodzenie. Tam gdzie Rosjanie są w natarciu, spowalnia je. Tam gdzie Ukraina przygotowuje kontratak, zmiękcza rosyjską obronę. Dlatego we wschodnim Donbasie HIMARS-y celują w linie dostaw amunicji, paliw i wojska na front, a na południu likwidują przygotowywane na następne starcie magazyny.

Ta broń pokazuje niezwykłą skuteczność, ale 10, góra 12 wyrzutni w rękach Ukraińców wojny nie wygra. Na szczęście to już nie tylko amerykańskie HIMARS-y, przewożące po sześć pocisków, ale też brytyjskie MLRS-y z 12 rakietami na wyrzutni. Ukraińscy żołnierze mówią o kilkunastu „zadaniach ogniowych” dziennie.