Siewierodonieck to jedno z najmłodszych miast na świecie. Zbudowano je dopiero w latach 50. XX w. Od 1934 r. powstawał tu duży kombinat chemiczny, a wokół niego przez kilkanaście lat rozrastało się osiedle. Ponieważ liczba ludności powoli przekraczała 50 tys., zaczęto się zastanawiać nad nadaniem regionowi praw miejskich (co nastąpiło w 1958). Pomysły na nazwę miasta były różne, najbardziej podoba mi się „Komsomolsk nad Dońcem” (na wzór Komsomolska nad Amurem, znanego z wielkich zakładów lotniczych Suchoja). Równie fajny był „Mendelejewsk”, chyba aluzja do tego, że tam, gdzie budowano w ZSRR zakłady chemiczne, w glebie i wodzie znajdowała się cała tablica Mendelejewa. Ostatecznie przyjął się Siewierodonieck.
Wielkie azotowe zakłady chemiczne, dziś funkcjonujące jako Siewierodonieckie Predprijatia Azot (Siewierodonieckie Przedsiębiorstwo Azot), zatrudniają 8 tys. ludzi – sporo jak na nieco ponad 100 tys. mieszkańców. Produkowano tu głównie półprodukty do wyrobu tworzyw sztucznych, folii, farb, ale też broń chemiczną (tego zaprzestano w końcowej fazie istnienia ZSRR).
To oczywiście niejedyny zakład chemiczny w Siewierodoniecku. Na przykład NPO Siewierodonieckij Stiekłopłastik oddano do użytku w 1959 r., produkował folię, włókna i maty szklane, epoksydowe żywice syntetyczne i inne materiały do produkcji tworzyw sztucznych i kompozytów. Jest instytut naukowo-badawczy przemysłu chemicznego OOO Chimtechnologia, gdzie projektuje się zakłady chemiczne i produkuje urządzenia dla nich, czy Siewierodonieckij ORGCHIM wytwarzający kotły i aparaturę dla energetyki cieplnej. Działa ZAO Ukrchimenergo, producent nawozów sztucznych, i wiele innych fabryk (w tym zakłady przemysłu maszynowego i mechaniki precyzyjnej). Ogółem pracuje w nich 31 tys.