Niesamowite, ale od rozpoczęcia kampanii o Donbas mija niemal miesiąc, a rosyjskie wojska nie są w stanie wykonać postawionego przed nimi zadania. Rosyjskie kierownictwo polityczne nie ukrywało, o jakie zadanie chodzi – zajęcie obwodów ługańskiego, donieckiego, zaporoskiego i chersońskiego w pełnych ich granicach, czyli ze Słowiańskiem, Kramatorskiem, Siewierodonieckiem i Zaporożem.
Czytaj też: Amerykańskie abramsy przeszły Wisłę. Historyczne manewry w wojennym czasie
Pod Iziumem całkowity impas
Warunkiem osiągnięcia tego celu było otoczenie wojsk ukraińskich w tzw. Łuku Słowiańskim, czyli na terenie od Iziuma przez Rubiżne, Sewierodnieck, Popasną aż po Donieck. To łuk wcinający się w rosyjskie ugrupowanie. Jak wiadomo, najbardziej oczywistym i korzystnym sposobem realizacji tego celu było wyprowadzenie silnych natarć na obrzeżach łuku, by go elegancko ściąć, a zatem dwoma idącymi naprzeciwko siebie natarciami – z Iziuma i z Doniecka. Tyle tylko że trzeba to było zrobić szybko. Wojska wycofane spod Kijowa powinny pójść w nowy rejon w tempie minimum 70–80 km dziennie, czyli z rejonu Pryłuków na wschodnich podejściach do Kijowa do rejonu Iziuma przez Sumy, Biełgorod i Kupiańsk (łącznie ok. 580 km), marsz powinien trwać 8–9 dni. Jeśli decyzja o przerzuceniu sił spod Kijowa zaczęła być realizowana 31 marca, to już 8 kwietnia 1. Armia Pancerna Gwardii powinna być rozwinięta wokół Iziuma i rozpoczynać natarcie 10 kwietnia po przeprowadzeniu rozpoznania.
A kiedy je podjęła? Mniej więcej dwa tygodnie później. Ukraińcy nie tylko zdołali więc przesunąć swoje wojska spod Kijowa, ale też przygotować odpowiednie umocnienia.