Dokładnie 6 lutego 2022 r. minie 70 lat od wstąpienia królowej Elżbiety II na tron. Uroczystości tego jubileuszu będą zapewne przytłumione przez covid, lecz można się spodziewać wyrazów serdeczności i szacunku poddanych, ale też zatroskania o zdrowie monarchini, która wiosną skończy 96 lat. Już jesienią królowa wycofała się z udziału w ważnych wydarzeniach – ze względu na stan zdrowia, potem z ostrożności epidemicznych odwołano świąteczny wyjazd rodziny królewskiej do Sandringham. Pytania wzbudziła publikacja znanej pisarki Hilary Mantel sugerującej, iż instytucja monarchii wchodzi w ostatni swój etap. Dziś wszystkim wiadomo, że władza nie pochodzi ze źródeł boskich (choć Bóg występuje w oficjalnym tytule monarchy i w brytyjskim hymnie), lecz czerpie legitymację z popularności wśród ludu. Sędziwą królową popiera wyraźna większość Brytyjczyków; ona najlepiej umie spełniać swoje symboliczne zadanie i pozostaje niezmiennie otoczona największą sympatią swoich poddanych.
A dalej? Gdyby to popularność – tak jak w polityce – dyktowała wybór, to poddani koronę nałożyliby raczej wnukowi Elżbiety Williamowi, gdyż Karol, dziedzic tronu, nigdy nie cieszył się specjalną sympatią. A już szczególnie nie po tragicznej śmierci jego żony Diany, „królowej serc”, i po jego nowym małżeństwie z Camillą. Wyrzucano mu ponadto, iż nie rozumie swojej konstytucyjnej roli i wtrąca się do polityki, zabierając – bez przygotowania – głos w sprawach architektury czy ekologii. Ale porządkiem dziedziczenia tronu rządzi twarde i wyraźne prawodawstwo, konkretnie jeszcze „Ustawa założycielska” z 1701 r., zmieniona współcześnie ustawą z 2013 r., która w porządku dziedziczenia położyła kres pierwszeństwu męskich potomków i wyrównała prawa anglikanów i katolików.