Ile demokracji w aplikacji. Jaśmina Hołowni nie była pierwsza

19 września 2021

Polityczne aplikacje w różnych formach pojawiły się w większości demokratycznych krajów na świecie. Adrianna Calvo / StockSnap.io

Aplikacja Jaśmina Polski 2050 ma przenieść partyjną politykę w świat cyfrowy i jest pierwszą tego typu inicjatywą nad Wisłą. Na świecie podobne rozwiązania stosuje się od dawna. Z różnym skutkiem.

Szymonowi Hołowni i jego współpracownikom nie można odmówić oryginalności w sposobie kreowania wizerunku Jaśminy. Przedstawiano ją jako głównego gościa kongresu, zapowiadanego tygodniami i owianego tajemnicą. W kuluarach spekulowano, że sekretnym prelegentem może być nawet Barack Obama, ostatecznie została nim pierwsza w Polsce polityczna aplikacja mobilna. Sam lider Polski 2050 podkreślał, że Jaśmina to kolejny dowód nowoczesności „hołowniaków”. Zamiast tradycyjnych kongresów, wojen frakcyjnych, zakulisowych paktów i przepychanek w parlamencie, czyli wszystkiego, czego zdaniem Hołowni wyborcy nienawidzą w starych, skostniałych partiach, przyszła pora na cyfryzację, przejrzystość i, przede wszystkim, demokrację bezpośrednią. Czyli taką, w której każdy obywatel ma wpływ na stanowisko swojego przedstawiciela.

Tyle jeśli chodzi o narrację. Już wiadomo, że praktyka będzie nieco inna, bo użytkownicy będą decydować tylko o sprawach, które przedłoży im samo stowarzyszenie wspólnie z think tankiem Strategie 2050. Żeby vox populi uznano za ważny, wypowiedzieć się musi co najmniej połowa członków organizacji, a żeby był wiążący dla władz formacji, dwie trzecie powinny zagłosować zgodnie. Wszystko w przedziale 50–67 proc. ma stanowić rekomendację dla partii do zajęcia oficjalnego stanowiska.

Czytaj też: Włoscy populiści wygrali dzięki aktywności w internecie

Włoski prekursor Jaśminy

Jaśmina jest pierwszą w naszym kraju aplikacją polityczną, w pewien sposób wyciąga więc nadwiślańską scenę partyjną z technologicznego niebytu.

Mateusz Mazzini

Socjolog, reporter, latynoamerykanista. Absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, studiował też na Narodowym Uniwersytecie Walijskim, w Kordobie i Bilbao. Pisze o europejskiej skrajnej prawicy, populizmie, krajach Ameryki Łacińskiej, Globalnego Południa, wydarzeniach na Zachodzie i południu Europy. Nominowany do Grand Press 2020 w kategorii „reportaż prasowy”. Laureat dziennikarskich stypendiów przyznawanych przez „Deutsche Welle”, Balkan Insight i Balkan Investigative Reporting Network. Autor książki „Koniec tęczy. Chile po Pinochecie”. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Przeglądem”, publikował też m.in. na łamach „Washington Post”, „Foreign Policy”, „El País" i „Foreign Affairs”. W TVP World prowadzi „Wider View”, cotygodniowy program o sprawach międzynarodowych.