Tygodnik „L’Express” zapytał niedawno na okładce: „Zemmour na prezydenta?”. Dziennikarzom udało się ustalić, że Eric Zemmour interesował się metodami zbierania podpisów poparcia. W nieoficjalnych sondażach chce głosować na niego nawet 11–12 proc. Francuzów, którzy już w przyszłym roku pójdą do wyborów prezydenckich.
Francuskie media mają więc nowego bohatera. Inteligentny, antyimigrancki, chamski, antymuzułmański, mizogin, populistyczny, przebiegły, nacjonalistyczny, „patriotyczny” – i skazany trzykrotnie za mowę nienawiści. Zemmour to już nieodzowna figura francuskiego pejzażu audiowizualnego. Od kilkunastu lat słychać go w różnych stacjach radiowych, co tydzień lub częściej ma jakiś felieton w prasie, jego tweety śledzi 100 tys. osób.
Kilka lat temu francuski miliarder Vincent Bolloré, dowodzący m.in. telewizją Canal+, zaoferował Zemmourowi trybunę w codziennym wieczornym programie „Face à l’info” w stacji CNews. Często porównuje się Bolloré do australijsko-amerykańskiego magnata Murdocha, a stację CNews – do telewizji Fox, która się stała trampoliną dla prezydentury Donalda Trumpa.
To oczywiście przesada: Zemmour nie ma formatu Trumpa, a CNews daleko do Foxa. Jednak ta francuska stacja w ciągu ostatnich lat zdołała – uwaga – 10-krotnie zwiększyć swą oglądalność. Teraz wieczorami – głównie dzięki Zemmourowi – gromadzi często rekordowe 900 tys. widzów. Ilu z nich zagłosuje na niego w wyborach prezydenckich (jeśli wystartuje)?
Pierwsza płeć
Eric Zemmour to 62-letni publicysta i autor książek. Pochodzi z rodziny żydowskich Berberów, którzy w latach 50. wyemigrowali z Algierii, wówczas francuskiej. Sam urodził się już w podparyskim Drancy.