Wielka Brytania żegna księcia Filipa, małżonka panującej królowej Elżbiety; dożył blisko 100 lat, a małżeństwo trwało 73 lata i to bez kryzysów, skandali i dramatów, które przeżywały związki ich dzieci czy rodziny królewskie innych europejskich monarchii. Filip w młodości mierzył się z tożsamością skomplikowaną. Oboje jego rodzice pochodzili z arystokracji niemieckiej, ale powiązani zostali z Grecją i religią prawosławną. Ojciec był synem greckiego króla, oficerem i jednym z dowódców armii w wojnie z Turcją; matka, głęboko religijna, założyła w Atenach klasztor prawosławny. Życie nie pozwoliło im jednak zajmować się Filipem (matka przez lata cierpiała na schizofrenię), którego wysyłano do internatów przyszkolnych we Francji, Anglii i Niemczech. Zniesienie monarchii w Grecji skazało ich na biedę. O losach Filipa zadecydował wuj, późniejszy brytyjski admirał, który w 1939 r. skierował go do brytyjskiej szkoły marynarki wojennej. Filip przyjął jego nazwisko, został zawodowym oficerem marynarki, służył w wojnie na Morzu Śródziemnym i Pacyfiku.
Małżeństwo z księżniczką Elżbietą, a potem odziedziczenie przez nią tronu brytyjskiego w 1952 r. całkowicie zmieniło jego życie. Brytyjska monarchia konstytucyjna wszystkie prerogatywy królewskie – łącznie z prawem łaski i nadawaniem orderów – przeniosła na rząd. Monarcha nie może publicznie zabierać głosu w żadnych istotnych kwestiach, tym mniej może książę małżonek. Królowa wprawdzie doradza premierowi, jednak cotygodniowa audiencja jest zamknięta, książę małżonek nie ma do niej dostępu. Filip, dowódca fregaty, nawykły do rozkazywania, samiec alfa – jak pisze jeden z biografów – typ sportowy, pilot, jeździec, żeglarz – musiał nie tylko porzucić marynarkę wojenną, ale też dopasować się do dyskrecji i bierności.