Tak przynajmniej wynika z szacunków chińskiej Narodowej Komisji Zdrowia, dotyczących oczekiwanej długości życia w obu krajach (czyli ile będą żyły urodzone dziś noworodki). Ta średnia długość w 2019 r. wynosiła w Chinach 77,3 lat, a w 2020 r., według przewidywań Komisji, 77,6. Przoduje Japonia ze średnią 84,7. Jeszcze dwa lata temu Amerykanie zdecydowanie przeganiali Chińczyków – amerykańskie noworodki miały przed sobą 78,6 lat życia. Ale w 2020 r. nastąpiła zapaść. Według opublikowanych właśnie danych za pierwsze półrocze ta długość w USA spadła do 77,8 (a w przypadku czarnoskórych Amerykanów nawet o dwa i pół roku). Do końca 2020 r., który był tu najbardziej śmiertelnym rokiem w historii, z ponad 3 mln zgonów, ta amerykańska średnia spadła jeszcze bardziej. Co piąty zmarły na covid był Amerykaninem, znacznie wzrosła umieralność na choroby serca i dolegliwości onkologiczne, co jeszcze bardziej popsuło statystyki. Stąd chińska propagandowa radość z cudzego nieszczęścia: wiadomość o spodziewanym przegonieniu USA w długości życia z miejsca trafiła na czołówki.
Pozostałe wiadomości są dużo mniej optymistyczne: w 2020 r. urodziło się w Chinach rekordowo mało dzieci, według szacunków – 12,5 mln. W 2016 r., kiedy rewidowano przeklinaną przez lata zasadę „jednego dziecka w rodzinie”, noworodków było jeszcze 17,9 mln. Od tej pory, zamiast więcej i więcej, rodziło się coraz mniej. Młodzi Chińczycy są na szybkim dorobku, a koszty mieszkania i edukacji – astronomicznie nieproporcjonalne do zarobków. Za to przybywało emerytów, którzy w dodatku żyją coraz dłużej; jest już ich 254 mln, 18 proc. społeczeństwa, w 2033 r. będzie ponad 400 mln. Takiej armii nie da się utrzymać. Stąd coraz głośniejsze spekulacje o spodziewanej, nawet jeszcze tej wiosny, decyzji o stopniowym wydłużaniu wieku emerytalnego, który obecnie wynosi 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat u mężczyzn.