Amerykański koszmar. Zbuntowani wykrzykują, że nie mogą już oddychać

Kiedyś zbuntowani Amerykanie powtarzali za Martinem Lutherem Kingiem, że mają marzenie. Dziś wykrzykują za George’em Floydem, że nie mogą już oddychać.

PPI/Zuma Press/Forum Okolice 38 ulicy i Chicago Avenue – miejsca śmierci Georga Floyda.

Czarnoskóry mężczyzna leży na brzuchu ze skutymi do tyłu rękami. Trzech białych policjantów dociska go kolanami do ziemi. Jeden z nich uciska szyję. Obezwładniony daje im rozpaczliwe sygnały. „Nie mogę oddychać – powtarza wielokrotnie, póki może. – Mamo...”.

Filmujący zdarzenie przechodnie krzyczą na policjantów, domagają się sprawdzenia pulsu. Czwarty policjant asekuruje, by nie mogli się zbliżyć. Kolano policjanta nadal uciska szyję nieruszającego się już mężczyzny. Wszystko trwa 8 minut i 46 sekund. Gdy przyjeżdża ambulans, zatrzymany nie daje oznak życia. W szpitalu lekarze stwierdzają, że 46-letni George Floyd nie żyje.

Chwilę potem Minneapolis – miasto, w którym doszło do zabójstwa, i blisko 150 miast Ameryki zapłonie gniewem. Niektóre zapłoną dosłownie. Takiego buntu na tle rasowym USA nie widziały od początku lat 70.

Brakuje słów, by po raz kolejny opowiedzieć to samo: dlaczego biali policjanci w Ameryce mordują czarnoskórego; dlaczego wściekli obywatele wzniecają bunt. Chyba wszyscy to czują – stąd przewaga języka obrazów i symboli. Jednym z nich jest zniszczenie pomnika konfederatów w Birmingham, w stanie Alabama. W czasie wojny secesyjnej konfederaci walczyli o utrzymanie niewolnictwa. Ludzie protestują z powodu zbrodni popełnionej teraz, ale wskazują, że jej źródła biją z głębi dziejów Ameryki.

Marna wymówka

Ktoś napisał, że nad ulicami amerykańskich miast władzę przejął Joker – fikcyjna postać z oscarowego filmu o mścicielu podklasy nędzarzy. Porównanie nośne, ale czy trafne? Joker wychodził już z ukrycia i wcale nie tak dawno: w 2016 r. w Dallas czarnoskóry snajper zastrzelił pięciu policjantów w odwecie za zabijanie Afroamerykanów. Teraz też doszło do kilku ataków na funkcjonariuszy.