Po pięciu latach pontyfikatu 81-letni „papież z peryferii” wciąż budzi zachwyt i wielkie nadzieje. W internecie „śledzi” go 44 mln osób. Jego wypowiedzi, jak ta o Kościele jako szpitalu polowym dla rannych na duchu, czy niekonwencjonalne zachowania – jak wizyta na Lampedusie, wyspie uchodźców, przykuwają uwagę świata. Franciszek z Argentyny stał się pierwszym papieżem epoki globalnej. A jednocześnie odnowicielem Kościoła w duchu II Soboru Watykańskiego (1962–65). Kanonizację Pawła VI, papieża tego soboru, przewiduje się jesienią, wspólnie z męczennikiem abp. Oscarem Romero z Salwadoru.
Gdy Franciszek chce powrotu Kościoła do soborowych źródeł, jego tradycjonalistyczni i prawicowi krytycy chcą odwrotu od soboru i reaktywacji Kościoła przedsoborowego, integrystycznego, w kontrze do współczesnego świata liberalizmu i demokracji. Z kolei katoliccy progresiści mają Franciszkowi za złe, że nie promuje kobiet w Kościele i nie walczy z negatywnymi stereotypami, które ich dotyczą. Papież stara się nie wikłać w spory z katolicką prawicą i lewicą, tylko burzyć mury i budować mosty.
Jednak poza fenomenalnym sukcesem wizerunkowym Franciszka dotychczasowy dorobek pontyfikatu nie imponuje. Za bramami Watykanu wciąż wybuchają skandale i konflikty. Reformy zarządzania i finansowania nie są dokończone. Polityka zera tolerancji dla nadużyć seksualnych w Kościele jest w impasie. Czego ostatnim przykładem była kontrowersja wokół poparcia Franciszka dla chilijskiego biskupa chroniącego księdza pedofila. Wygląda na to, że Franciszkowi przydałby się na pięciolecie jakiś spektakularny sukces. Może będzie nim porozumienie z komunistycznymi Chinami lub nadchodząca pielgrzymka do krajów bałtyckich. Siłą Franciszka pozostaje jego ludzka naturalność i ewangeliczna prostota.