„Jestem skromnym facetem” – powiedział na konferencji prasowej w Brukseli nowy szef KE Jean-Claude Juncker. „Nie będę dyktatorem. Będę koordynatorem” – dodał. Wiceprzewodniczący KE będą pośrednikami między nim a pozostałymi komisarzami. Zastępcy szefa KE będą musieli zaakceptować punkt widzenia zaproponowany przez konkretnego komisarza, by znalazł się on na posiedzeniu obrad kolegium komisarzy. Państwa członkowskie UE nie mają własnych tek w Komisji Europejskiej, a komisarze nie są wykonawcami poleceń rządów.
Jak wygląda nowa Komisja, którą będzie nadzorował?
Pełny rozdział tek pomiędzy kraje:
Przewodniczący
Luksemburg: (1) Jean-Claude Juncker
W latach 1995–2013 premier Luksemburga z ramienia Chrześcijańsko-Społecznej Partii Ludowej (CSV). Pełnił też funkcję ministra pracy (1984–1995) i ministra finansów (1989–2009), a w latach 1989–1995 łączył oba stanowiska. Przez osiem lat przewodniczył też eurogrupie złożonej z ministrów finansów państw Unii. Był Spitzenkandidatem Europejskiej Partii Ludowej w wyborach europejskich. 15 lipca Parlament Europejski zaakceptował jego kandydaturę na nowego szefa KE.
Wiceprzewodniczący
Włochy: (2) Federica Mogherini, wysoka przedstawiciel ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
Minister spraw zagranicznych od lutego 2014 r. w rządzie Matteo Renziego. Związana z Partią Demokratyczną: w departamencie spraw zagranicznych tego ugrupowania odpowiadała za kwestie związane z Irakiem, Afganistanem i Bliskim Wschodem.
Holandia: (3) Frans Timmermans, regulacje, stosunki międzyinstytucjonalne, praworządność i prawa podstawowe
Minister spraw zagranicznych od 2012 r. W latach 90. związał się z socjaldemokratyczną Partią Pracy. Ma za sobą wszystkie szczeble kariery dyplomatycznej: od stanowiska urzędnika MSZ, przez sekretarza ambasady, po szefa resortu dyplomacji. Wymieniano go jako jednego z kandydatów do stanowiska szefa Rady Europejskiej.
Bułgaria: (4) Kristalina Georgieva, budżet i zasoby ludzkie
Ekonomistka, jedna z najbardziej doświadczonych komisarek w nowej kadencji KE. Studiowała w Wyższym Instytucie Socjologii im. Karola Marksa w Sofii oraz London School of Economics. Od 1993 r. pracowała w Banku Światowym, w 2008 r. została jego wiceprezeską. W trakcie poprzedniej kadencji KE pełniła funkcję komisarza ds. pomocy humanitarnej. Związana z Europejską Partią Ludową.
Słowenia: (5) Alenka Bratušek, unia energetyczna
W latach 2013–2014 premier z ramienia liberalnej Pozytywnej Słowenii (LZJ-PS). Odeszła z rządu w wyniku konfliktu o przywództwo w partii, które przegrała. Przez 13 miesięcy przeprowadziła „niepopularne reformy”, dzięki którym Słowenia wyszła z recesji i ustabilizowała finanse publiczne.
Finlandia: (6) Jyrki Katainen, wzrost, inwestycje i konkurencyjność
Premier w latach 2011–2014 z ramienia Koalicji Narodowej. Zrezygnował z funkcji w obliczu szansy objęcia ważnego stanowiska w Unii. Wcześniej przez cztery lata pełnił funkcję ministra finansów i wicepremiera. Związany z Europejską Partią Ludową.
Łotwa: (7) Valdis Dombrovskis, wspólna waluta euro i dialog społeczny
Z wykształcenia fizyk i ekonomista. Premier Łotwy w latach 2009–2014. Był odpowiedzialny za przeprowadzenie reform, które wyprowadziły Łotwę z kryzysu gospodarczego. Politycznie związany z centroprawicową partią Jedność. Jego rodzina ma częściowo polskie korzenie.
Estonia: (8) Andrus Ansip, jednolity rynek cyfrowy
Kierował estońskim rządem przez prawie 9 lat, do marca 2014 r. W tegorocznych wyborach europejskich został wybrany z listy liberałów (ALDE) do PE.
Pozostali komisarze
Czechy: (9) Věra Jourová, sprawiedliwość, prawa konsumentów i równość płci
W latach 90. procowała jako przedsiębiorca, w politykę zaangażowała się na początku lat dwutysięcznych. Od 2004 r. była wiceministrem rozwoju regionalnego: postawiono jej wtedy zarzuty korupcyjne, ale śledztwo zostało ostatecznie umorzone. Od 2013 r. jest wiceprzewodniczącą liberalnej partii ANO. Na początku roku wróciła do MIR-u jako szefowa resortu.
Niemcy: (10) Günther Oettinger, agenda cyfrowa
Działacz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), od 2005 r. premier Badenii-Wirtembergii z ramienia tej partii. W 2010 r. powołano go na komisarza ds. energetyki w drugiej komisji José Manuel Barroso. Jako jeden z kilku komisarzy pozostał w nowym składzie Komisji.
Francja: (11) Pierre Moscovici, sprawy gospodarcze i walutowe, podatki i cła
Socjalista, nominat prezydenta François Hollanda. W latach 2012–2014 minister gospodarki i finansów. W młodości działał w Rewolucyjnej Lidze Komunistycznej, potem związał się z Partią Socjalistyczną. Początkowo jego kandydaturze sprzeciwiał się Berlin, któremu zależy na utrzymaniu polityki rygoru budżetowego w Unii.
Belgia: (12) Marianne Thyssen, zatrudnienie, sprawy społeczne, mobilność pracowników
Flamandzka polityczka, od 1991 r. aktywna w polityce europejskiej. W 2014 r. została wybrana na szóstą z rzędu kadencję do Parlamentu Europejskiego. Przez dwa lata (2008–2010) kierowała flamandzką chadecją.
Rumunia: (13) Corina Creţu, polityka regionalna
Dziennikarka i polityczka. W połowie lat 90. wstąpiła do Partii Socjaldemokratycznej, przez kilka lat była wiceprzewodniczącą partyjnej organizacji kobiet. Od 2004 r. deputowana do Parlamentu Europejskiego, wybrana też w 2014 r. Należała do frakcji Socjalistów i Demokratów.
Austria: (14) Johannes Hahn, polityka sąsiedztwa i rozszerzenia
Karierę rozpoczynał w polityce samorządowej, był radnym miejskiej w Wiedniu i sejmiku regionalnego z ramienia Austriackiej Partii Ludowej. Od 2007 r. w rządzie jako minister nauki i badań. W 2010 r. nominowany na komisarza ds. regionalnych.
Grecja: (15) Dimitris Avramopoulos, migracje
Z wykształcenia dyplomata. Studiował w Atenach, Bostonie i Wolnym Uniwersytecie Brukselskim. W latach 1995–2002 burmistrz Aten. Wielokrotny minister: turystyki, zdrowia, spraw zagranicznych, obrony narodowej. Jeden z najstarszych komisarzy – ma 61 lat. Związany z europejską chadecją.
Litwa: (16) Vytenis Andriukaitis, zdrowie i bezpieczeństwo żywności
Z wykształcenia chirurg, pełnił funkcję ministra zdrowia (2012–2014) w lewicowym rządzie Algirdasa Butkevičiusa. W latach 90. był posłem do Rady Najwyższej Litewskiej SRR, potem był jednym z sygnatariuszy aktu niepodległości z 1990 r. Zasiadał w parlamencie przez trzy kolejne kadencje do 2004 r. Cztery lata później wrócił do Sejmu z list socjaldemokratów.
Wielka Brytania: (17) Jonathan Hill, stabilność finansowa, usługi finansowe i unijny rynek kapitałowy
Nominat premiera Davida Camerona, członek partii Konserwatywnej. Do lipca 2014 r. pełnił funkcję przewodniczącego Izby Lordów. W latach 90-tych był bliskim współpracownikiem premiera Johna Majora. Jest eurosceptykiem.
Polska: (18) Elżbieta Bieńkowska, rynek wewnętrzny, przemysł, przedsiębiorstwa
W rządzie od 2007 r. jako wicepremier i minister infrastruktury. Specjalistka od wdrażania programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności. Wybrana w 2011 r. do senatu z list Platformy Obywatelskiej.
Hiszpania: (19) Miguel Arias Cañete, klimat i ochrona środowiska
Przed nominacją pełnił funkcję ministra rolnictwa w centroprawicowym rządzie Mariano Rajoya. Wcześniej deputowany do hiszpańskiego Senatu, Kongresu Deputowanych i Parlamentu Europejskiego. Zasłynął z seksistowskiego żartu na temat swojej socjalistycznej konkurentki, co zaprzepaściło jego szanse na tekę rolnictwa.
Chorwacja: (20) Neven Mimica, współpraca międzynarodowa i rozwój
Komisarz ds. ochrony konsumentów w poprzedniej kadencji KE. Odpowiadał za negocjacji umowy stowarzyszeniowej z Chorwacją oraz akcesji do Światowej Organizacji Handlu (WTO).
Dania: (21) Margrethe Vestager, konkurencja
Była minister edukacji, posłanka do Folketingetu, od 2007 liderka partii Det Radikale Venstre, od 2011 minister gospodarki i spraw wewnętrznych.
Słowacja: (22) Maroš Šefčovič, transport
Były ambasador w Izraelu i przy Wspólnotach Europejskich. Od 2010 r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej oraz komisarz ds. stosunków międzyinstytucjonalnych i administracji.
Szwecja: (23) Cecilia Malmström, handel
Działaczka Ludowej Partii Liberałów, minister ds. europejskich, była posłanka do Parlamentu Europejskiego, komisarz do spraw wewnętrznych w Komisji Europejskiej pod przewodnictwem José Barroso.
Malta: (24) Karmenu Vella, środowisko, polityka morska, rybołóstwo
Z wykształcenia architekt i inżynier, kierował kilkoma przedsiębiorstwami branży turystyczno-budowlanej. Politycznie związany z Partią Pracy, od 1976 r. deputowany do Izby Reprezentantów. Pełnił funkcję ministra robót publicznych i ministra przemysłu. W latach 1996–1998 w gabinecie Alfreda Santa i ponownie w okresie 2013–2014 w rządzie Josepha Muscata zajmował stanowisko ministra turystyki.
Węgry: (25) Tibor Navracsis, edukacja, kultura, młodzież i obywatelstwo
Z wykształcenia politolog, wykładowca akademicki. Wiceprzewodniczący Fideszu i były lider jego frakcji parlamentarnej w Zgromadzeniu Narodowym. latach 2010–2014 wicepremier oraz minister administracji publicznej i sprawiedliwości, od 2014 minister współpracy gospodarczej z zagranicą i spraw zagranicznych.
Portugalia: (26) Carlos Moedas, badania, nauka i innowacje
W 2000 uzyskał dyplom MBA w Harvard Business School, później pracował dla banku Goldman Sachs. Później związał się z Partią Socjaldemokratyczną. Bliski współpracownik premiera Pedra Passosa Coelhio. Był odpowiedzialny za agencję ESAME – instytucję powołaną do monitorowania i kontrolowania implementacji reform uzgodnionych pomiędzy Portugalią a tzw. troiką (Komisją Europejską, EBC i MFW).
Irlandia: (27) Phil Hogan, rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich
Wieloletni parlamentarzysta, w latach 2011–2014 minister środowiska. Związany z chadecką partią Fine Gael, rzecznik ds. handlu, przedsiębiorczości i zatrudnienia tego ugrupowania.
Cypr: (28) Christos Stylianides, pomoc humanitarna i reagowanie kryzysowe
Pełnił funkcję rzecznika rządu. W maju tego roku został wybrany na europosła.
Współpraca: Kornelia Bisewska