Powstanie kościelno-świecka komisja, która postudiuje sprawy banku, ale nie pod kątem przejrzystości, tylko przydatności dla misji Kościoła. Coś drgnęło, ale to żadna rewolucja. I słusznie, bo banki źle znoszą rewolucje. Potrzebna jest jednak przejrzystość. Bardzo dobrze, że pięcioosobowa komisja ma mieć pełny dostęp do wszelkich danych IOR. Dobrze, że ma współpracować z prezesem, niemieckim przemysłowcem Ernstem von Freybergiem, wyznaczonym w lutym na to stanowisko jeszcze przez Benedykta XVI, kiedy wybuchł skandal z „Vatileaks”, przeciekami dotyczącymi m.in. niegospodarności w IOR.
Tyle że nowy szef dał już do zrozumienia, iż jego zdaniem bank watykański nie ma żadnych poważnych kłopotów. Jeśli jest jakiś problem, to wizerunkowy. To prawda, że IOR ma złą prasę, ale przecież nie tylko wskutek czarnego PR-u, związanego na przykład z zagadkową śmiercią watykańskiego bankiera Calviego w latach osiemdziesiątych. Głównym powodem tych wizerunkowych problemów IOR jest jego nieprzejrzystość.
Papież nie określił terminu, w jakim komisja ma zakończyć swe studia nad funkcjonowaniem banku. Mogą więc one trwać długo. Tak długo, że media przestaną się nimi interesować. Nie wiadomo też, czy raport końcowy będzie dostępny opinii publicznej czy tylko papieżowi, podobnie jak raport trzech kardynałów o stanie Watykanu przedstawiony Benedyktowi XVI pod koniec jego rządów. Jeśli raport komisji na temat IOR też będzie tajny, to wizerunku banku raczej nie poprawi.
Sprawa IOR pokazuje, jak ostrożnie nowy papież porusza się po polu minowym watykańskiej biurokracji. Wzbudził nadzieje na istotne zmiany, ale dotychczas takich zmian – kadrowych i instytucjonalnych - nie ma. Są tylko ich zapowiedzi. Komisja do spraw IOR to kolejny przykład. Biorąc pod uwagę wiek Franciszka i odporność na zmiany aparatu kościelnego, zaczynam wątpić, czy Franciszek zdąży wcielić zapowiedzi w życie.