Yoani Sánchez postanowiła wezwać prezydenta kraju do płota i zadać dziecinne pytanie: Czym się zajmuje prezydent? Kubanka pisze na swoim blogu: „W 2012 roku Raul Castro okazał niewiele dowodów aktywności... Nie zjawia się na spotkaniach międzynarodowych, szczytach i zgromadzeniach regionalnych... Wykazuje się prawie zerową mobilnością na terytorium Kuby... Nie pojawił się w prowincji Sancti Spíritus, żeby zobaczyć spustoszenia po powodzi. Nie odwiedził strefy Granmy, gdzie – po stu latach nieobecności – pojawiły się przypadki cholery, w tym wiele śmiertelnych. Nie odwiedził szpitali w Hawanie czy Camagüy, do których trafiły setki chorych na dengę. Jego publiczne wystąpienia ograniczyły się do powitań szefów państw, jednego przemówienia na I Konferencji Komunistycznej Partii Kuby w styczniu, innego przed Zgromadzeniem Narodowym w lipcu i krótkiej mowy z okazji rocznicy ataku [partyzantów Fidela Castro – przyp. red.] na koszary Moncada [w 1953 r.]”.
Yoani nie namawia Raula Castro do męczącej wszechobecności, jaką praktykował przez pół wieku jego starszy brat Fidel. Po prostu uważa, że sprawowanie władzy obliguje do mobilności i długich dni pracy. „Państwem nie da się rządzić od wielkiego dzwonu, leżąc na sofie w pałacu...” – pisze Sánchez i apeluje do Raula, żeby w lutym, kiedy kończy się jego pięcioletnia kadencja, namaścił kogoś, kto ma więcej energii.
Wyrzuty Yoani są dla rządzących jak brzęczenie natrętnej muchy, ale to brzęczenie dobrze słychać poza wyspą. Zaszczytów, jakie otrzymała 37-letnia autorka bloga „Generacja Y”, mogą pozazdrościć uznane pisarki i pisarze. Dostała prestiżową nagrodę Ortegi y Gasseta w Hiszpanii, tygodnik „Time” wpisał ją na listę stu najbardziej wpływowych osób na świecie, Światowe Forum Ekonomiczne dało nagrodę dla Młodych Światowych Liderów, a magazyn „Foreign Policy” zaliczył do grona najbardziej wpływowych intelektualistów Ameryki Łacińskiej.