Krótka kołdra na kozetce
Krótka kołdra na kozetce. Czy warto chodzić do psychoterapeuty? I dlaczego nie do każdego
JOANNA CIEŚLA: – Czy Polsce potrzebna jest psychoterapia?
ŁUKASZ MÜLDNER-NIECKOWSKI: – Polsce? Czy Polakom?
Polsce jako zbiorowości Polaków. Społeczeństwu. Od czasu do czasu pojawiają się wezwania: „Polska na kozetkę!” albo podobne.
Na pewno warto nieustannie podejmować próby poprawy wzajemnego zrozumienia i dialogu między ludźmi. Społeczności, które tracą zdolność do komunikacji i współpracy, mogą napotykać trudności w rozwoju. W skali makro siła tych mechanizmów może być na tyle duża, że pojedynczym osobom czy nawet większym grupom może być niezwykle trudno je przezwyciężyć.
Kiedy jednak w ludziach budzi się chęć zrozumienia, dlaczego np. podzielili się na wrogie obozy, i rośnie gotowość do autorefleksji, pojawia się więcej uważności i są szanse na zmianę postaw.
Bywa, że w rodzinie, która bardzo się kłóci, kilka osób z różnych powodów zaczyna terapię. I w którymś momencie następują w ich relacjach małe przełomy. Na przykład stają się gotowe do przyjęcia odpowiedzialności na siebie albo zaczynają rozumieć, że można na to samo patrzeć w różny sposób. Dialog staje się możliwy. Z tej perspektywy tamto hasło ma sens, warto podejmować psychoterapię. Zaczynając od siebie, zamiast wysyłać na nią wszystkich dookoła.
Ja mam wrażenie, że na poziomie indywidualnym niektórzy są już przeterapeutyzowani. Przechodzą jedną terapię po drugiej, potem jakiś coaching, a zmian w życiu nie ma.
Czasami zmiany wymagają wielu lat pracy, więc nie można tego uogólniać. Jeśli ktoś ma tego rodzaju wątpliwości, powinien omówić je ze swoim psychoterapeutą, żeby dokładnie określić, na czym ma polegać postęp i jakie zmiany są oczekiwane. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby np.