Przyjechałem, żeby zacząć nowe życie, ale przedsiębiorca, który obiecał pracę, wystawił mnie do wiatru. Nie znam polskiego, śpię w samochodzie, pieniądze się kończą. Nie wiem, jak tu przeżyję, nie mówiąc o ściągnięciu żony i dzieci z Ukrainy – poskarżył się nam Aleksandr Repetiło. Był bohaterem naszego reportażu o nieludzkim więzieniu, a teraz potraktował POLITYKĘ jako ostatnią deskę ratunku.
Tajne więzienie
„Działo się to w Doniecku, przy ulicy Switłoho Szliahu 3. Nazwę Izolacja więzienie zawdzięcza temu, że od lat 50. mieściła się tu fabryka materiałów izolacyjnych produkująca wełnę mineralną. Zbankrutowała w latach 90., a w 2010 r. budynki przejęła społeczna fundacja, która zajmowała się projektami kulturalnymi. Rozdział kulturalny w życiu fabryki zakończył się 9 czerwca w 2014 r., gdy na jej teren wkroczyli uzbrojeni separatyści Donieckiej Republiki Ludowej (DNR). Wielkie hale produkcyjne, pojemne schrony przeciwatomowe, budynki administracyjne sprawiały, że Izolacja spodobała się wojskowym. Tajne więzienie zajmowało tylko część kompleksu. Na pozostałym terenie był obóz szkoleniowy dla ochotników wojska DNR. W halach ukrywano ciężki sprzęt: czołgi, transportery opancerzone, czyli to, czego zgodnie z porozumieniami o zawieszeniu broni nie powinno w Doniecku być” – pisaliśmy w reportażu „Przypadek izolowany”.
O tajnym więzieniu zrobiło się głośno, gdy na wolność wychodzili kolejni więźniowie. Najczęściej wymieniano ich na „bojowników” DNR, którzy trafili do ukraińskiej niewoli. Najsłynniejszym z uwolnionych był Stanisław Asiejew.