Czerwcowy weekend, godziny poobiednie. Pani B., wdowa po wicedyrektorze PGR we wsi M., powiat chełmski, jak zwykle o tej porze siedzi w oknie i patrzy. Z dawnej świetności zostało tu pięć dwuklatkowych bloków, jeden komin pofabryczny, sklep spożywczo-przemysłowy, zgliszcza po domu kultury i współczesna rdzewiejąca siłownia, ufundowana za unijną dotację. Gdy wieś już nieco zaaklimatyzowała się w epidemii, dla tutejszego komendanta policji nastała nowa zmora: korona-donosy. Obecnie najskuteczniejsza zemsta na sąsiadach.
Kwarantanna się już nie mieści
Pani B., jak każdy Polak zaopatrzona w telefon z fotoaparatem, coraz sprawniej operuje kciukiem na klawiaturze starej nokii, dokumentując wirusowe przestępstwa tych, którzy zaleźli jej za skórę. Między innymi niezamaskowanych wnuków H. depczących pielęgnowany ogródek pod klatką. Pokłócili się z H. trzy dekady temu o krzak bzu, który zasiał na miedzy oddzielającej ich działki warzywne. Bez dorósł i zaczął zacieniać truskawkę.
Tak się pechowo złożyło, że okna wychodzą prosto na betonową figurkę Matki Boskiej Niepokalanej, ufundowaną przez blok jako wotum wdzięczności w pierwszą rocznicę śmierci Jana Pawła. Rok w rok kilkanaście pań zbierało się przed nią śpiewać majowe pod przewodnictwem mającej mocny głos Henryki z parteru. Choć się domagały tego i w tym roku, kategorycznie odmówiła intonowania litanii. Po pierwsze – jak śpiewać w maskach, po drugie – z powodu oddalenia na dwa metry od siebie wypadałoby się drzeć, po trzecie – z powodu konfliktów sąsiedzkich.
Już W., miejscowy pijaczyna, dostał mandat opiewający na 500 zł, bo przyfilowała, że spożywał, choć teoretycznie powinien mieć zakryte usta. Co rusz robi rwetes na klatce. „Jeśli jesteś na kwarantannie, poinformuj o niej” – przypina pinezkami ogłoszenia tej treści na korkowej tablicy.