EWA WILK: – Chyba powoli zaczynamy mieć dość przymusowej izolacji i samotności. Zniesienie pierwszych restrykcji wyciągnęło ludzi do parków, na bazary, na razie nieśmiało – do galerii handlowych. Nawet ci, którzy mogą telepracować, wpadają do swoich biur, trochę po nic. Czy aż tak jesteśmy głodni siebie wzajemnie?
ŁUKASZ OKRUSZEK: – Trafnie użyła pani słowa głód. Akurat tuż przed pandemią, w połowie lutego, ogłoszono wyniki badań zespołu Rebekki Saxe z Massachusetts Institute of Technology. Przeprowadzono tam następujący eksperyment z użyciem metod neuroobrazowania. Przed pierwszą sesją 40 badanych osób poproszono, żeby przez 10 godzin nic nie jadły. A przed kolejną – by przez 10 godzin były w całkowitej izolacji społecznej, bez telefonu, bez komputera, czyli zafundowano im post społeczny. I po obu sesjach badano aktywność ich mózgów, pokazując albo ulubione jedzenie, albo aktywności towarzyskie. Okazało się, że rejony śródmózgowia aktywowały się w bardzo podobny sposób po obu postach. Zaś stopień ich aktywacji był zgodny z tym, jak badani relacjonowali swój stan: na ile są głodni lub na ile są wytęsknieni. Badacze użyli tu terminu głód społeczny.
To znaczy, że tęsknota uruchamia te same rejony w mózgu co głód?
Z punktu widzenia neuronauki oba mechanizmy mogą być zaskakująco podobne, angażują podobne struktury mózgu. Od ponad półtorej dekady badacze sprawdzają, co się dzieje w mózgu, gdy człowiek cierpi z powodu wykluczenia społecznego. Za pomocą fMRI wykazali eksperymentalnie, że uczucie wykluczenia w prostej grze wzbudza podobne reakcje w przedniej części zakrętu obręczy jak zwykły ból fizyczny. W późniejszych eksperymentach wykazano, że zażywanie przez trzy tygodnie określonej dawki paracetamolu osłabia reakcje na wykluczenie.