EWA WILK: – Miliony rodziców, dziadków, cioć i wujków przed gwiazdką stają dość bezradnie w menażerii plastikowych i pluszowych heroin i herosów, tłoczących się w sklepach z zabawkami. Niewiele o nich wiemy, ale i o współczesnych dzieciach mało.
MAŁGORZATA BOGUNIA-BOROWSKA: – O tak, a dokonała się w tym względzie fundamentalna zmiana. Całkowicie zmieniło się spojrzenie na to, kto jest ważny w rodzinie. Model „para z dzieckiem” przekształcił się w model „dziecko z rodzicami”. W rodzinach klasy średniej ma ono bardzo poważne zadania do wykonania. Poprzez dziecko ludzie dziś komunikują swój status społeczny, przynależność do określonego świata. Dawniej robiliśmy to za pomocą przedmiotów: domostw, dobrych samochodów, oryginalnie spędzonych wakacji. Dzisiaj takim narzędziem komunikacji jest dziecko.
Współistnieją obecnie dwa światy: starszy – modernistyczny oraz ponowoczesny. Rodzice z klasy średniej chcą przynależeć do tego ponowoczesnego, liberalnego, otwartego na innych. Bajki współczesne – i ich bohaterowie, którzy obrastają rozmaitymi gadżetami – wchodzą w nową fazę. Pojawiają się w nich najpoważniejsze problemy egzystencjalne dorosłych ludzi i wszystkie sprawy, którymi otwarte, liberalne społeczeństwo się zajmuje. Np. te związane z dyskryminacją, kwestiami płci, etnicznością czy kwestiami ekologicznymi.
Wcześniej bajka czy baśń miały za zadanie wyłożyć dziecku w sposób symboliczny kwestię związaną z egzystencją, lecz wyłącznie tę dziecięcą. W „Misiu Uszatku” czy „Bolku i Lolku” dziecko musiało odrobić jakieś zadanie do szkoły albo samodzielnie się ubrać odpowiednio do pory roku. Miś opowiadał np., że zajączki nie były dostatecznie ciepło ubrane, więc się przeziębiły i leżały w łóżkach.