„Po tym, jak się zachowują ci opiekunowie w Sejmie, jestem przekonany, że nie można dać im gotówki. (...) Te dzieci są zamknięte, nie chodzą do szkoły, nie ma możliwości sprawdzenia, czy pieniądze zostały wydane na potrzeby tych dzieci, czy w inny sposób, na potrzeby opiekunów. Jeżeli na oczach całej Polski można traktować dzieci jako zakładnika do realizacji swoich partykularnych interesów, to w zaciszu domów tak samo może być” – pochwalił się opinią Jacek Żalek z Porozumienia Jarosława Gowina, w Sejmie reprezentujący PiS. Powiedział to, co już w wielu innych wariantach ogłaszano w tym miejscu. Że „rodzice karygodnie przetrzymują” (posłanka Berndeta Krynicka), że trzeba by znaleźć na nich paragraf (poseł Jan Pięta) itd.
Cierpienie uszlachetnia? Tylko w domowych zaciszach
Styl typowy. Gdy inni atakują, lepiej samemu ich uprzedzić. A myśl bardzo prosta. Smutno wrośnięta w polskie społeczeństwo. Stoi za nią przekonanie, że nic tak nie uszlachetnia jak cierpienie. Pod warunkiem jednak, że jest ono uprawiane w domowych zaciszach. Takie cierpienie następnie powinno być składane w ofierze, aby Bóg pozwolił wytrzymać jeszcze więcej. Domowe sanktuarium cierpiętnicze należy opuszczać jedynie w celu udania się do spowiedzi. A potem z nowym zapałem oddać się cierpieniu.
A tu jedna kobieta, matka niepełnosprawnego syna, wyszła z owym cierpieniem w przestrzeń publiczną. Kłopot, że matka, a te są w polskiej mentalności pod ochroną, ale też kobieta – a z nimi wiadomo, złe nasienie. Zła, niepoświęcająca się matka to jeszcze gorzej niż kobieta. Co oznacza, że należy ją przywołać do porządku. W każdej wiosce, w każdej prosto skonstruowanej społeczności znajdzie się chętny do roli strażnika w więzieniu. Pilnującego kobiet, dbającego o właściwą rangę cierpienia.
Czytaj także: Podejrzana Matka Polka
Pora zmienić myślenie
Jesteśmy – jako społeczeństwo, bo nie jako jednostki – przesiąknięci owym myśleniem głębiej, niż sądzimy. Jeszcze parę lat wstecz samorządowcy, rozsądni, światli ludzie, pytani o stosowane na swoim terenie mechanizmy wspierania rodzin, w których występuje niepełnosprawność (a najczęstszą przyczyną tej jest starość), rozkładali ręce – że przecież to sprawa rodzinna. Dodawali, że mieszanie się mogłoby być źle przez rodziny odczytane.
Bardzo już potrzebujemy wyplenić to myślenie. Odświęcić upodlenie. Głośny proces, jeszcze lepiej z finałem w postaci skazania posła (nie tyle plotącego bzdury, ile sączącego przemoc w przestrzeń publiczną), to dobra okazja ku temu. Jedyny kłopot, że ani rodziny dotknięte doświadczeniem niepełnosprawności bliskiego, ani zależni od innych i pozbawieni rodzin nie mogą czekać. A dramat bezradności, biedy, zmęczenia, wyczerpania, poniżenia nikogo nie uszlachetni.