Niektórzy mu zarzucają, że może posuwa się przy tym trochę za daleko i niepotrzebnie przekracza granice śmieszności, ale moim zdaniem na korzyść wicepremiera przemawia fakt, że jest to śmieszność zupełnie niezamierzona. Poza tym ta śmieszność nie może nam przesłaniać powagi tematu, dlatego uważam, że minister słusznie się nie waha, tylko wali z grubej rury. Na wahania przyjdzie ewentualnie czas potem, kiedy publiczne media będą już w sposób nieodwracalny uratowane, a cała prawda o nich – wyświetlona.
W niedawnym wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” Piotr Gliński najpierw naświetla przygnębiającą sytuację polityczną w latach 2008–15, kiedy to funkcjonariusze koalicji PO-PSL panowali nad państwem, „mając wszelkie zasoby i klimat zewnętrzny, bo realizowali interesy polityczne innych krajów”. Następnie przywołuje pamięć bohaterskich dziennikarzy telewizyjnych, „którzy byli zsyłani i upokarzani, bo nie chcieli być propagatorami władzy PO-PSL”. Przypomina np., że red. Holecka przez lata musiała prowadzić program skazany na niszowość i słabą oglądalność.
Dopiero dojście PiS i Glińskiego do władzy spowodowało, że Holecka mogła wyjść z programowej niszy, w której była siłą przetrzymywana, i zaprezentować się szerokiej widowni w „Wiadomościach”. Przy okazji możliwe stało się uwolnienie TVP od ludzi pokroju red. Kraśki, co do którego Gliński ma wyrobione zdanie, bo jak przyznaje, „miałem z panem Kraśką do czynienia i wiem, jakie miał zlecenia”.
Uważam, że do tak ostrych słów pod adresem mediów publicznych Gliński ma pełne prawo, bo w czasach, gdy był kandydatem PiS na premiera technicznego, te właśnie media brutalnie niszczyły go w ten sposób, że – jak mówi – do niektórych programów TVP nigdy nie został zaproszony.