Piotr
Do fotograficznego projektu White Power zgłosił się sam. Bo dzisiaj, przy większej tolerancji dla odmienności, dla Piotra (l. 30), projektanta wnętrz, bycie albinosem nie jest już udręką. Taka osoba jak on przychodzi na świat raz na 15 tys. urodzeń. Albinizm to częściowy lub całkowity brak pigmentu w skórze, włosach i tęczówce oka.
Kiedy miał trzy lata, mama zabrała go ze sobą, gdy wyjechała na kontrakt, w biurze urbanistycznym, do Algierii. W cieniu oazy w Laghouat bawił się z małymi Algierczykami. – Ja ciągnąłem ich za czarne loki, oni mnie za białe. Ale nie czułem się inny. Moje Kongo, jak to nazywam, zaczęło się w szkole podstawowej. Nie dosyć, że był biały, to jeszcze gruby. Z powodu wady wzroku nie grał z kolegami w piłkę, nie jeździł na rowerze. – Dzieci bywają okrutne, a ja byłem łatwym celem. Dzięki mamie nie straciłem wiary w siebie.
Tak też było po powrocie do Polski. Z rozpaczy kiedyś cały wysmarował się samoopalaczem. Bez efektu. Innym razem zrobił sobie pasemka na włosach, które – zamiast czarne – stały się zielone.
– Odmienność fizyczna bardziej rzuca się w oczy w środowiskach i społeczeństwach jednorodnych, i raczej nieufnych. Inne jest wówczas obce – mówi prof. Krystyna Skarżyńska, psycholog społeczna. – Ludzie zwykle chcą szybko dowiedzieć się czegoś więcej o tych innych. Bywa wtedy, że korzystają ze stereotypów, że odmienny wygląd oznacza także jakieś inne cechy wewnętrzne, może nawet niebezpieczne zachowanie. Dlatego kontakt z inaczej wyglądającym może wzbudzić niepokój. Aby zmienić takie podejście, potrzebna jest edukacja na temat odmienności, pozwalająca na bezpieczne ich poznawanie. Piotr, który lubi śpiewać, pokonał niedawno kilka tysięcy osób w przesłuchaniach do programu „Must be the music”.