W gminie Lubmin, kilkadziesiąt kilometrów od granicy z Polską, trwa gospodarska wizyta. Manuela Schwesig, premier Meklemburgii-Pomorza Przedniego, odwiedza lądową stację odbioru gazu. To właśnie tu ma docierać do Niemiec rosyjski surowiec z nowego, drugiego już rurociągu bałtyckiego. 46-letnia Schwesig spaceruje wąskimi alejkami między plątaniną grubych rur. Czerwoną kurtkę z kapturem zasłania żółta kamizelka odblaskowa z logo Nord Stream 2 i anglojęzycznym sloganem: „Zaangażowanie. Niezawodność. Bezpieczeństwo”. Pani premier zdejmuje na chwilę maseczkę antywirusową i zwraca się wprost do kamery: „Cała Europa może skorzystać z tego gazu”.
Kontrowersyjny Nord Stream 2 jest bliski finiszu. Do ułożenia na dnie morza pozostało ok. 150 z ponad 1,2 tys. km rur. Na ostatniej prostej nad projektem zgromadziły się jednak ciemne chmury: USA grożą sankcjami wszystkim zaangażowanym weń firmom. Ale Schwesig wierzy, że znalazła na to sposób. W styczniu regionalny parlament w Schwerinie – bez głosu sprzeciwu – zdecydował o utworzeniu fundacji Ochrona Klimatu i Środowiska. To ona zamiast zagrożonych sankcjami podmiotów miałaby kupić części budowlane i maszyny niezbędne do ukończenia rurociągu. W niemieckiej prasie zawrzało. „Schwesig to najgorliwsza wspólniczka Putina!” – ogłosił wysokonakładowy „Bild”. Nawet powściągliwy „Frankfurter Allgemeine Zeitung” skwitował bez ogródek: „Skandal”.
Barbie z Wybrzeża
Gazociąg bałtycki nie od dziś jest dla wielu symbolem niemiecko-rosyjskiej współpracy ponad głowami Polaków, Bałtów i Ukraińców. Krytycy wskazują, że zwiększa energetyczną i polityczną zależność Europy od Kremla, co źle wróży w kontekście takich wydarzeń, jak aneksja Krymu, wojna rozpętana we wschodniej Ukrainie i próba otrucia, a ostatnio areszt dla rosyjskiego opozycjonisty Aleksieja Nawalnego.