Danina od podniebienia
Podatek cukrowy – czyli jak pod pretekstem troski o zdrowie nałożyć kolejną daninę
Tempo, w jakim Polacy tyją, rzeczywiście martwi. Z badań Instytutu Żywności i Żywienia wynika, że z nadwagą boryka się już co piąty uczeń szkoły podstawowej, częściej chłopcy niż dziewczęta (więcej pisaliśmy o tym w tekście Juliusza Ćwielucha: Chorzy na otyłość). W dodatku z każdym rokiem szybko przybywa im ciała. Zbędnych kilogramów nie pozbędą się jako dorośli, z wiekiem jest tylko gorzej. Kiedy Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny przebadał ostatnio reprezentatywną próbę dorosłych Polaków, okazało się, że nadmierna masa ciała dotyczy aż 58,8 proc. mężczyzn i 41,1 proc kobiet. W przypadku ponad 11 proc. populacji trzeba już mówić wprost o otyłości. A ta oznacza życie w coraz gorszym zdrowiu.
Osoby otyłe żyją średnio o 15 lat krócej, cierpiąc często na cukrzycę i choroby krążenia, których związek z niewłaściwą dietą jest już oczywisty, podobnie jak z wieloma rodzajami nowotworów. W wymiarze finansowym więc – kasę Narodowego Funduszu Zdrowia otyli obciążają relatywnie bardziej niż inni obywatele. Ministerstwo Zdrowia nie ma więc wątpliwości – głównych winowajców, czyli na razie napoje słodzone, „małpki” oraz suplementy diety (zestaw nieco zaskakujący), trzeba obłożyć dodatkowymi podatkami, co spowoduje, że konsumenci zaczną po nie sięgać rzadziej, przez co stracą nieco na wadze, stając się zdrowsi. Deklarowanemu celowi, jakim ma być walka z otyłością, trudno nie przyklasnąć.
MZ podpiera się rekomendacjami Światowej Organizacji Zdrowia, która również zachęca do ograniczenia dostępu do żywności zawierającej nadmiar cukru, m.in. przy pomocy wyższych podatków. Z projektu ustawy, która wprowadzenie „podatku cukrowego” przewiduje od kwietnia 2020 r.