Ten protest przejdzie do historii, ale nie z powodu swojej skali, tylko przebiegu. Strajki w liniach lotniczych zdarzają się, i to całkiem często, ale mają zazwyczaj zupełnie inny scenariusz. Piloci czy personel pokładowy (czasem i jedni, i drudzy) ogłaszają dzień protestu, przewoźnik odwołuje zawczasu część lotów, a potem obie strony siadają do stołu rozmów. Tymczasem kuriozalny strajk w Locie stał się obiektem drwin i kpin, zwłaszcza gdy naprzeciwko siebie klęknęli prezes przewoźnika Rafał Milczarski i szefowa jednego ze związków zawodowych Monika Żelazik, którą ten sam Milczarski wcześniej wyrzucił z pracy.
Żenujące negocjacje w Locie
W ciągu tygodniowego protestu mieliśmy sceny wręcz żenujące, kiedy szef próbował wręczać protestującym wypowiedzenia, zwolnił dyscyplinarnie 67 osób, kazał płacić związkowcom gigantyczne odszkodowania, aż w końcu został odsunięty od prowadzenia negocjacji. Dopiero mediatorzy z zewnątrz odnieśli pewien sukces i obie strony podpisały ostatniej nocy porozumienie. A to wszystko w Halloween – rodem z taniego horroru.
Czytaj także: LOT ma problemy z dreamlinerami. I wizerunkiem
O co chodzi w tym proteście
Tyle że porozumienie oznacza jedynie powrót do punktu wyjścia, a nie prawdziwy kompromis. Cofnięto dyscyplinarne zwolnienia, do pracy wraca też zwolniona wcześniej Monika Żelazik, związkowcy nie zbankrutują z powodu odszkodowań, a kolejnych strajków ma na razie nie być. Mało kto już pamięta, że źródłem protestu części związków były sprawy zupełnie inne – zmiana regulaminu wynagradzania, a przede wszystkim oferowanie pracownikom etatów zamiast samozatrudnienia. Czyli powrót do stanu sprzed kryzysu, gdy LOT ratował się przed bankructwem, tnąc wszystkie koszty. Teraz przynosi zyski, więc związkowcy żądają lepszych warunków pracy i płacy.
Problemy Lotu wcale nie zostały rozwiązane
O tym wszystkim zarząd i pracownicy mają dopiero rozmawiać. Na razie udało się ugasić pożar, bo rząd przestraszył się skutków protestu. Pytanie, jak dalej ma funkcjonować nasza narodowa linia? Prezes Milczarski wystawił się niestety na pośmiewisko i w kilka dni przekreślił to wszystko, na co z resztą zarządu ciężko pracował ostatnie prawie trzy lata. Związkowcy z jednej strony udowodnili, że są w stanie walczyć, ale nie potrafili osiągnąć więcej niż odwoływanie kilku procent rejsów dziennie. Zresztą nie było też wspólnego frontu związkowego – wyłamała się m.in. „Solidarność”, udowadniając, że woli wspierać swój rząd niż protestujących pracowników.
Czytaj także: Piotr Duda traci wiarygodność
Wszyscy ponieśli straty
Na razie zatem wszyscy mogą liczyć straty, bo zwycięzców nie ma. Zarząd szacuje koszty protestu – odwołane loty, ale także wynajęte samoloty z obcymi załogami, aby zminimalizować jego skutki. Związki czekają na orzeczenie sądu, który ma rozstrzygnąć, czy ten strajk w ogóle był legalny. Szansa na zmianę polityki zatrudniania przez LOT wydaje się niewielka, chyba że zainterweniuje sam premier. On zresztą też należy do przegranych – najpierw całym sercem popierał prezesa, a potem próbował ratować sytuację, zmieniając negocjatorów i wysyłając mediatorów. Przegranymi są też pasażerowie, którzy w ostatnich dniach nie mieli pewności, czy ich lot dojdzie do skutku. Teraz najważniejsze to odzyskać zaufanie klientów. Bo to przede wszystkim dzięki nim LOT zaczął wychodzić na prostą.
Czytaj także: Jak poważne są kłopoty LOT?