Przez urzędy pracy przewinęło się wielu Polaków. Ogromne bezrobocie było, niestety, jednym z elementów naszej transformacji. W drugiej połowie lat 90. wydawało się, że wreszcie sobie poradziliśmy z tym problemem. Jednak radość okazała się przedwczesna, bo najpierw kryzys rosyjski w 1998 r., a potem znaczne spowolnienie polskiej gospodarki znowu zaszkodziły naszemu rynkowi pracy. Gdy Polska wchodziła do Unii Europejskiej w 2004 r., stopa bezrobocia przekraczała 20 proc. Od tego momentu zaczęła powoli, choć systematycznie spadać. Jednak nawet dziś, mimo że wielu Polaków pracuje za granicą, a nasz kraj omijają recesje, wciąż stopa rejestrowanego bezrobocia przekracza 11 proc.
Ta trudna historia ostatnich lat oznacza, że miliony Polaków, przynajmniej na pewnym etapie swojego życia, miały kontakt z urzędem pracy, potocznie zwanym pośredniakiem. Doświadczenia były bardzo różne, bo nie wszyscy szli do urzędu po to, żeby pracę znaleźć. Często chodziło o samo zarejestrowanie się jako bezrobotny, bo to pozwalało uzyskać prawo do zasiłku czy chociaż ubezpieczenia zdrowotnego. Jednak nawet ci rzeczywiście poszukujący pracy nie wiązali z urzędem wielkich nadziei, próbując radzić sobie sami. Zamiast zatem być realną pomocą dla osób w trudnej sytuacji, urzędy pracy były powszechnie traktowane jako miejsce załatwiania formalności, a nie instytucja, gdzie rzeczywiście można znaleźć pracę.
Minister pracy i polityki społecznej Władysław Kosiniak-Kamysz próbuje z takim właśnie wizerunkiem urzędów zerwać. W maju weszła w życie przygotowana przez jego resort reforma urzędów pracy – zdecydowanie największa od początku ich istnienia w wolnej Polsce.