Tim z tonikiem. Toksyczna męskość odchodzi do lamusa. W modzie jest coś odwrotnego

Toksyczna męskość odchodzi do lamusa. Teraz w modzie jest jej odwrotność: godna zaufania, poważna i poważana. Wspiera ją lobby bezdzietnych kociar.

Jeszcze jesień na dobre nie wybuchła zapachem dojrzałych kasztanów i pumpkin spice latte, na którą wymieniamy popularne latem tonic espresso, a już trzeba kolejny raz omawiać, kim jest dziś mężczyzna i dlaczego jesteśmy przeciw, a nawet za.

Sprawy imigrantów, prawa reprodukcyjne, obronność to ważne tematy, na które debatują choćby starający się o prezydenckie stanowisko w USA Donald Trump i Kamala Harris. W tle rozgrywa się jednak też inna debata, a dotyczy ona wzorców męskości. Pierwszy typ to facet toksyczny: agresywny, dyskryminujący, niedający dojść do słowa. Znamy, znamy i już nie chcemy powtórki z tej nieciekawej rozrywki. Drugi rodzaj to żaden tam supermen, ale heros dnia codziennego – mężczyzna budzący poczucie bezpieczeństwa, kojarzący się z solidnością, oparciem i innymi przyjemnościami, które także mogą przywodzić na myśl figurę dobrego i fajnego taty. To ktoś pomiędzy strażakiem, fajnym trenerem piłki nożnej albo siatkówki, lekarzem czy reprezentantem zawodów pokrewnych. Kochające zabawę słowem anglojęzyczne media ochrzciły taki zespół cech terminem tonic masculinity, czyli „męskość tonizująca”. Słowo najbardziej się kojarzy z przemysłem kosmetycznym, bo tonik to coś, co uspokaja, koi i łagodzi podrażnienia. W tym przypadku także te wywołane przez męskość toksyczną.

Ale jak to się ma do amerykańskiej kampanii? „W tym wyścigu podważana jest wizja męskości, która polega na braku stabilności” – pisze w „The New York Times” Ezra Klein. – „Donald Trump i Tim Walz (kandydat na wiceprezydenta Kamali Harris – przyp. red.) reprezentują dwa archetypy czy też wizje tego, co to znaczy być mężczyzną. Propozycja Trumpa to, powiedziałbym, męskość przerysowana jak w kreskówce, której odbiorcą mają być wyalienowani młodzi faceci.