Telewizyjny Pan Yapa, który wydawał się dotąd jedynie polskim pionierem rapu („Rap Pana Yapy, Pana Yapy rap”), dziś powinien zostać patronem nowej dyscypliny: yappingu. Czyli ciągłego gadania, często podniesionym głosem, w kółko o tym samym. Rzecz jest modna na TikToku, gdzie wyjątkowe przypadki słowotoku oznacza się hasztagami #yap lub #yapping. Jeden z przykładów: w mediach społecznościowych znajoma przeprasza znajomą, że „padła ofiarą jej historycznego yappingu, który nie wiadomo kiedy zmienił się w podcast”. Ale rzecz nie musi mieć pejoratywnego zabarwienia, o czym świadczą instagramowe podziękowania uczestnika wakacyjnego obozu za „yapping i buldak o nieboskich godzinach” (buldak to pikantny makaron w wersji instant z Korei Południowej). Może też opisywać komunikację na piśmie: „Okrągła liczba mojego yappingu” – cieszy się użytkowniczka mediów społecznościowych po osiągnięciu 20 tys. wpisów.
Yapping, u nas nowy, to oczywiście popularne od lat określenie w języku angielskim. Słownikowo czasownik yap opisuje tam ujadanie psa, potocznie – głośne i nieznośne ględzenie. W serwisie X ktoś snuje teorię: postać C-3PO z „Gwiezdnych wojen” da się już zmontować w praktyce – wystarczy człekokształtnego robota wyposażyć w mechanizm ChatGPT i ustawić tryb yappingu. A gdy znalazłem komentarz „An endless yapping session” pod występem dwóch komentatorów gier online i dla żartu poprosiłem automatycznego tłumacza Google o przekład, zaproponował: „Niekończąca się sesja japy”. „Komputerowa stugłowa hydra, czy Yapa wygra z nią, czy nie wygra?” – rapował Pan Yapa. Dotąd ględzenie było rzeczą ludzką, dziś posiadanie części ciała określanej (gwarowo lub wulgarnie) jako japa nie jest koniecznym warunkiem yappingu.