Umieranie podwodnych ogrodów, czyli jak ratować rafy i czy wolno je oglądać

Rafy koralowe na Malediwach stanowią warunek przetrwania lokalnych społeczności, są także podstawą turystyki. Tylko czy uda się je uratować?

Woda jest lazurowa i cudownie ciepła. Zanurzam się w niej w masce i moim oczom ukazuje się koralowy ogród. Koralowce gatunku acropora tworzą tutaj wielkie talerze, wśród których harcują kolorowe ryby – pasiaste rogatnice Picasso, żółte zebrasomy i ławice błękitnych pokolców. To jeden z popularniejszych punktów do pływania z maską, niedaleko turystycznej wyspy Dhiffushi na Malediwach. Koralowce przyjmują tu fantastyczne kształty, ale ich kolor zwykle jest szarobury. To oznacza, że są zdrowe. Niestety, kiedy zaglądam pod wodę, widzę prawie wyłącznie talerze w kolorze białym. Tylko niektóre koralowce mają same czubki w kolorze różowym albo fioletowym. To te, które resztkami sił walczą z wysoką temperaturą wody.

Koralowce to zwierzęta, które odżywiają się za pomocą mikroskopijnych alg, z którymi żyją w symbiozie. Kiedy temperatura wody przekracza 30 stopni, odrzucają algi. Właśnie wtedy stają się białe i zaczynają głodować.

Utrzymywanie się wysokiej temperatury oceanu w strefie równikowej powoduje w konsekwencji blaknięcie koralowców, a nawet ich śmierć. W 1998 r. na Malediwach zginęło 90 proc. koralowców na płytkich wodach. Dziesięć lat minęło, zanim zdołały się odrodzić. Koralowce źle znoszą wyższą temperaturę oceanu i jego zwiększone zakwaszenie, co jest skutkiem ocieplania się klimatu. Prognozy nie są optymistyczne. Naukowcy szacują, że do 2050 r. może wyginąć nawet 90 proc. koralowców.

Dla wysp koralowych, takich jak Malediwy, to nie lada problem. Archipelag składa się z 1192 wysp, z czego ok. 200 jest zamieszkanych, a na kolejnych 180 mieszczą się zamknięte ośrodki dla turystów, do których można się dostać tylko motorówką albo małym samolotem. Wyspy powstały w wyniku narastania rafy koralowej na stopniowo pogrążających się pod wodą wulkanach.