Wujek kontra przyjaciel
Dylemat rodzina vs przyjaźń w gabinetach terapeutów pojawia się często
Dylemat rodzina vs przyjaźń pojawia się w gabinecie terapeutycznym często. Najczęściej w przypadku radzenia sobie z samotnością, zobowiązań wobec najbliższych, dbania o potrzeby swoje i innych. Słowem – w bardzo wielu kontekstach. Ambiwalencjom pacjentów i pacjentek towarzyszą – przedwczesne, jak się wydaje – informacje o tym, że zamiast pogłębiania więzi z rodziną nadrzędną wartością każdego człowieka powinno być dążenie do budowania relacji przyjacielskich. Najlepiej wielu relacji, zgodnie z zasadą „przynajmniej jedna przyjaźń w każdym obszarze życia”.
Wydaje się, że nie najlepsza prasa tradycyjnej rodziny pochodzenia to rezultat kilku niezależnych procesów, które zbiegły się w czasie. Po pierwsze, kult pracy nad sobą i rozwoju własnego jako winnego wszelkich traum i deficytów wskazuje – oczywiście nie bez powodu – właśnie rodzinę. Po drugie, nasze relacje się demokratyzują, odrzucamy więc tradycyjny model rodziny nuklearnej oparty na idei romantycznej miłości po grób. Co ciekawe, z książek o podejściu do relacji dzisiejszych nastolatków i dwudziestoparolatków wynika, że idzie w tym zakresie nowe. Angela Chan, dziennikarka naukowa, redaktorka magazynu „Wired”, w książce „Asy. Czego może nas nauczyć aseksualność”, pisze o całych pokoleniach ludzi w wieku – używając starej nomenklatury – produkcyjnym, którzy nie tylko nie widzą siebie w tradycyjnych modelach rodziny i romantycznych relacjach, ale też nie są zainteresowani seksem, nawet jeśli go od czasu do czasu uprawiają. Łączy ich za to nabożne podejście do wielu różnorodnych form przyjacielskich więzi.
Ten krytyczny głos na temat rodziny od dawna wzmacniają przekazy popkultury. Świetnym przykładem jest międzypokoleniowa popularność serialu „Przyjaciele”, w którym grono tytułowych bohaterów opiera swój świat na przyjaźniach, ale też na emocjonalnym rozczarowaniu dysfunkcjami w ich domach rodzinnych.